De populariteit van de Franse president Emanuel Macron staat volgens de laatste peiling op 18%. Zij populariteit is zelfs lager dan die van zijn voorganger François Hollande. Minder dan 1 op de 5 Fransen steunt hem.

De beweging van de Gele Hesjes, daarentegen, wordt gesteund door 70% van de Fransen. Dit ondanks het feit dat de media wel beelden vertonen van de paar honderd relschoppers en plunderaars onder de honderdduizenden demonstranten, maar niet van situaties waar de politie het initiatief tot geweld neemt en zonder reden met rubberen kogels en traangasgranaten op de menigte vuurde.

In onderstaand filmpje ziet u voorbeelden van beide. Er wordt een winkel geplunderd door enkele dieven en de politie grijpt niet in. Als een groep Gele Hesjes vreedzaam loopt te demonstreren, grijpt de politie wèl in. Zij nemen positie in en richten de ‘niet-dodelijke’ wapens op hoofdhoogte. De menigte weet uit ervaring wat er gaat gebeuren en roept de politie toe: “Niet schieten, dat is nergens voor nodig” en de politie opent het vuur op de vreedzaam demonstrerende menigte.

Ondanks de uitvoerig door de gevestigde media in beeld gebrachte excessen van de demonstraties en het stelselmatig weglaten van de aanvallen door de politie op vreedzame demonstranten, is de steun van de Franse bevolking voor de Gele Hesjes slechts licht gedaald, van 80% tot 70%.

De Franse bevolking begrijpt dat de beweging zelf gerechtvaardigd is en maakt onderscheid tussen 1% relschoppers en 99% demonstranten. Zij   blijft de beweging met meer dan tweederde steunen.

De Gele Hesjes hebben momenteel zelfs méér legitimiteit dan de president van de republiek. Welke president heeft ooit 70% steun gehad?

De Franse regering functioneert momenteel zonder legitimiteit, de  facto als dictatuur, en probeert president Emanuel Macron in het zadel te houden door een combinatie van corruptie en provocatie.

In zijn toespraak van zondagavond beloofde Macron het minimumloon met 100 euro per maand te verhogen, overuren niet meer te belasten, af te zien van een voorgenomen belasting op pensioenen en deelde hij nog een paar cadeautjes uit, die miljarden euro gaan kosten.

Tegelijkertijd verklaarde hij dat de regering ‘alle middelen’ zou inzetten om de orde te herstellen, hetgeen alleen maar begrepen kan worden als een dreigement om met scherp op demonstranten te gaan schieten.

De strategie is bedoeld om de beweging in drie delen te hakken, die uit elkaar te spelen en een voor een te elimineren. Een  deel van de vreedzame meerderheid van de demonstranten moet worden omgekocht, namelijk de minimum-loonarbeiders, in de hoop dat die terugkeren naar huis en dan weer voor de televisie gaan zitten. Een tweede deel van de vreedzame demonstranten moet door intimidatie naar huis gestuurd worden, doordat een deel van de politie, zoals we in het blog van maandag zagen, opdracht heeft om vreedzamen demonstranten aan te pakken met willekeurige arrestaties, met rubberen kogels, traangas, knuppels en hamers (!).

De derde groep, die van het gewelddadige verzet, moet volgens deze strategie met (ultra-) moderne middelen aangepakt worden.

Het risico van het neerslaan van de gewelddadige elementen van de opstand is op dit moment te groot. Als de eerste dode valt, zal de volksopstand omslaan in een gewapende revolutie. Regeringsgebouwen zullen worden bestormd, politiemensen gelyncht, TV-zenders bezet.

Er is ook een probleem met de transparantie van de macht. Macron loopt aan de leiband van ongekozen adviseurs en ambtenaren. Er is sprake van een regering binnen de regering.

De minister van Binnenlandse zaken Christophe Castaner, bijvoorbeeld, is niet de auteur van de malafide pogingen om de opstand neer te slaan.

Ook de chef van de binnenlandse veiligheidsdienst DGSI heeft er niets mee te maken.

De rotte kies die getrokken moet worden, is premier Édouard Philippe.

De benoeming van Philippe is de prijs die Macron heeft moeten betalen voor de steun in de media, van buitenlandse politici als de Amerikaanse vice-president Joe Biden en van de financiële wereld.

Philippe werd bij zijn benoeming gepresenteerd als een relatief onbekende nieuweling die een frisse wind door het land zou laten waaien. In werkelijkheid is hij het hersenloze instrument van bepaalde lobbies binnen de financiële wereld. Hij  is juist de verpersoonlijking van de anonieme achtergrondpolitiek.

Philippe is de spil van de schaduwregering. Macron moet Philippe per direct ontslaan en persoonlijk zijn minister van Binnenlandse zaken en de chef van de DGSI gaan aansturen. Dan kan hij  hen een plan laten opstellen om de rust in de straten van Parijs en Lyon te herstellen.

Tegelijk moet hij in gesprek gaan met vertegenwoordigers van de Gele Hesjes en zouden in alle delen van het land vergaderingen opgericht moeten worden om te bespreken, welke veranderingen gewild en gewenst zijn.

Daar zullen dan voorstellen uit komen voor maatregelen en een visie voor de hervorming van het land. Het zal eindigen in een lossere band met de Europese Unie, minder belastingdruk, meer locale autonomie, meer mobiliteit, meer financiële ruimte voor inwoners van het platteland, minder immigratie, meer vrijheid van meningsuiting, etc.

Komt dit proces niet op gang, dan zal de roep om een Frexit sterker worden, zal Marine Le Pen de macht overnemen en zal het land uiteenvallen in twee delen.