De economische crisis, die in 2008 is uitgebroken en onder de oppervlakte nog aanwezig is, kan morgen voorbij zijn, indien de overheid zich terugtrekt uit alle maatschappelijke terreinen, waar zij niets te zoeken heeft.
Dat betekent een afslanking van tenminste 50%, het liefst 80% van de bureaucratie. Zelfs als men de ambtenaren gewoon doorbetaalt, is de schade die uitblijft doordat zij het economische verkeer niet meer inperken, zo substantieel, dat daarvan makkelijk alle ambtenaren doorbetaald kunnen worden.
Het eerste ministerie dat moet worden afgeschaft, is dat van Algemene Zaken dat in 1937 door vijfvoudig premier en oorlogsmisdadiger Hendrikus Colijn is opgericht.
De Nederlandse politiek is sinds de grondwetshervormingen van 1848 en met name sinds de oprichting van de eerste Nederlandse politieke partij in 1879 (de Anti-Revolutionaire Partij) gaandeweg steeds corrupter geworden.
Die corruptie heeft geleid tot een systeem van ‘kakisto-cratie’, oftewel de heerschappij door de slechtsten. ‘Kakistocratie’ is een bestuursvorm, waarbij het besturen wordt gedaan door de slechtste, minst geschikte of meest gewetenloze inwoners. De term is een samenstelling van de Griekse woorden kakistos (κάκιστος = slechtste) en kratos (κράτος = regeren) .
Corruptie leidt altijd tot kakistocratie. Althans na twee tot drie generaties. Want wat doe je als corrupte bestuurder, die steekpenningen aangenomen heeft waarvoor hij zijn carrière kan verliezen en in de gevangenis kan belanden, als je kennis krijgt over een pedofiele collega die kinderen misbruikt?
Als je hem aangeeft bij de politie, geeft hij jou aan wegens steekpenningen. Dus als je eenmaal corrupt bent, heb je geen 10 keuzes meer, maar slechts 2. Of je redt kindjes van huidig of toekomstig misbruik en je verliest je reputatie, inkomen en gaat de gevangenis is, óf je zwijgt en laat de pedo verdergaan met het misbruiken van kinderen. Dit is de grondreden voor de oververtegenwoordiging van pedofiele netwerken in de politiek.
Corruptie is dus een glijdende schaal en leidt van kwaad tot erger. Het leidt tot een cultuur van compliciteit (medeplichtigheid) en tenslotte tot chantabiliteit. Als voldoende mensen binnen een partij of ministerie chantabel zijn, is de rot ver genoeg doorgedrongen om de partij of het ministerie van buitenaf te besturen.
De corruptie van het Nederlandse bestuur was in het begin van de 20e eeuw zo ver doorgedrongen, dat zij kon leiden tot de formatie en het functioneren van 5 regeringen (!!) onder leiding van een oorlogsmisdadiger.
Laten we onze proto-nazi Hendrikus Colijn zelf aan het woord laten: “Ik heb er een vrouw gezien die, met een kind van ongeveer 1/2 jaar op den linkerarm, en een lange lans in de rechterhand op ons aanstormde. Een kogel van ons doodde moeder en kind. We mochten toen geen genade meer geven. Ik heb 9 vrouwen en 3 kinderen, die genade vroegen, op een hoop moeten zetten, en ze dood laten schieten. Het was onaangenaam werk, maar ’t kon niet anders. De soldaten regen ze met genot aan hun bajonetten. ’t Was een verschrikkelijk werk. Ik zal er maar over eindigen.”
Ik begrijp de redenering van Colijn niet. Omdat hij één vrouw met baby had doodgeschoten, of laten doodschieten, – wie zal het zeggen, de toedracht klinkt niet helemaal geloofwaardig -, ‘mocht’ hij geen genade meer geven. Hoezo niet?
Van wie niet? Van de satanistische opperdemon Baphomet? Dus toen moest Colijn wel 9 ongewapende smekende vrouwen en 3 onschuldige smekende kinderen laten doodschieten? Hij had immers geen keuze?
Het was ‘werk’, ‘onaangenaam’, maar werk.
Dat is de redenering van een psychopaat, niet van een gezonde militair.
Colijn was een voorloper van de Duitse oorlogsmisdadigers van bijvoorbeeld de politiebataljons. Polizeibataillon 322 begon bijvoorbeeld op 8 juli 1941 met de doorzoeking van de joodse wijk in Warschau en vermoorden op slag 22 mensen. 16 joden werden gevangen genomen en later alsnog afgemaakt. De Duitse politiebataljons klaagden, net als Colijn, ook over de onaangename aspecten van hun werk. En net als Colijn, weerhield hen dat er niet van om de gruweldaden te verrichten.
Gelukkig regen de soldaten van Colijn de vrouwen kinderen ‘met genot’ aan hun bajonetten.
Huh, ze hadden ze toch doodgeschoten? Wat is het nou doodschieten of doodsteken? Of eerst schieten en dan met de bajonet op de baarmoeders en de kinderlijkjes insteken? En als het ‘onaangenaam’ was, waarom deed men het dan ‘met genot’? En hoe komen zoveel sadistische kindermoordenaars ‘toevallig’ in één eenheid en ‘toevallig’ onder bevel van Hendrikus Colijn?
Nederland is in het interbellum geregeerd door een raszuivere oorlogsmisdadiger. Iemand die in 1894 tijdens de Lombok-expeditie onmenselijke wreedheden heeft begaan, waarvoor hij per krijgsraad veroordeeld en terechtgesteld had moeten worden om de Naam van Nederland te zuiveren.
Dat is niet gebeurd, in tegendeel, en dat illustreert het criminele karakter van de Nederlandse bestuurlijke elite in de jaren ’20 en ’30, toen het land nog min of meer rechtstreeks vanuit patriciërsgeslachten bestuurd werd. Na de oorlog gebeurde dat overigens ook, maar dan indirect.
Voor zijn optreden kreeg Colijn de Willems-orde. Deze zou postuum moeten worden ingetrokken, want zij vervuilt de waarde van die onderscheiding voor Nederlanders die hem hebben verworven, omdat zij vrouwen en kinderen beschermden tegen moordpartijen.
Colijn is niet ondanks, maar dankzij zijn oorlogsmisdaden premier van Nederland geworden.
Het onuitgesproken geheim van de Nederlandse politiek, is dat zij sinds de oprichting van het stelsel van politieke partijen, corrupt is.
We mogen over de nog levende politici geen kwaad woord zeggen, en velen van hen zijn natuurlijk zuiver op de graad. Maar die laatste categorie handelt vanuit individuele of levensbeschouwelijke motieven, of uit partijbelang. Het corrupte netwerk handelt echter vanuit compliciteit en chantabiliteit.
De niet corrupte politici moeten worden overtuigd om een beleidsmaatregel te steunen. Een tijdrovend proces van overleg en compromis.
De corrupte politici gehoorzamen echter, omdat zij anders riskeren dat zij worden ontmaskerd. Dat gaat sneller en is efficiënter en werkt de kakistokratie verder in de hand.
Het functioneren van de kakistokratie wordt op de website van James Corbett uitgelegd door professor Kunstmatige Intelligentie Tjeerd Andringa van de Rijksuniversiteit van Groningen.
Vanuit het standpunt van efficiënte uitoefening van de macht is de triplet van corruptie, compliciteit en chantabiliteit het meest geschikte instrument.
Natuurlijk wel in een context van een formele democratie, waarin de oude (adellijke, klerikale en handels-) elites vanuit hun nieuwe habitat in de financiële en zakelijke wereld invloed uitoefenen op openbaar bestuur, rechtspraak en de media.
Corruptie is de manier, waarop de financieel-economische wereld de politieke wereld beheerst. Zonder corruptie is dat niet mogelijk.
Wij kunnen de Nederlandse samenleving daarvan genezen, als wij de sfeer van het politiek en het rechtsleven emanciperen van die van de economie en het geldwezen. Als wij daarin slagen, hoeft u helemaal niet eens te weten hoe erg de corruptie aan de Nederlandse top is geworden.