Alle berichten van admin

Education

Opzet voor nieuwe Nederlandse scholen

Een reactie plaatsen

Er is in Nederland niet alleen veel mis met de inhoud van het onderwijs, ook de ontwikkeling van de juridische vorm van de scholen is op een doodlopende weg geraakt.

Wat betreft de inhoud, is genoegzaam bekend waar de problemen liggen: na de mislukking van een radicale linkse overname in het Westen en het ontstaan van de Koude Oorlog, heeft links gekozen voor een geleidelijke overname van een aantal maatschappelijke sectoren, waaronder het onderwijs. In het kader van deze “lange mars door de instituten”, naar voorbeeld van de “lange mars” van het geliefde linkse voorbeeld, – de Chinese massamoordenaar Mao Zedong – zijn de universiteiten, hogescholen, lerarenopleidingen, adviescolleges, educatieve uitgeverijen en stichtingen en natuurlijk de scholen zelf overgenomen door de zogeheten pensée unique, de monistische linkse ideologie.

Net zoals in Oost-Europa alle dissidenten uit het maatschappelijke leven werden verdrongen, hebben de linkse fanatici álle enigszins betekenisvolle liberale of christelijke denkers en doeners uit het onderwijs verwijderd. Ze hebben een soort onderwijs-DDR gecreëerd, waar iedereen aan de buitenkant vrolijk is, – net als in de echte DDR – maar aan de binnenkant onzeker of bang.

Andersdenkende ouders hebben al lang geleerd om hun opvattingen te verbergen, want net als in de echte DDR, wordt je familie gepakt als je uiting geeft aan je afwijkende meningen. Dat gebeurt door diezelfde juf die vol geloof in valse concepten en vervuld van een misleide bezieling voor de klas staat. Die gaat je kind dan anders behandelen, en dan doorgaans niet in positieve zin. Het is te primitief voor woorden, maar in de praktijk is het zo, dat als je kritiek hebt op een aspect van het beleid van de school, dan wordt je kind gepakt.

Het gebeurt geheel vanzelfsprekend, vanuit het onderbewuste van die juf.

Dat zie je bijvoorbeeld bij de vernietiging van het culturele erfgoed van Nederland, in de vorm van de aanval op Sinterklaas en Zwarte Piet. Ergens wordt ten onrechte beweerd dat de figuur van Zwarte Piet uit de slavernij stamt en dat het racistisch is, en álle scholen en álle leerkrachten nemen dat standpunt als nieuwe waarheid over, terwijl ze voor die geplande aanslag op de Nederlandse cultuur geen van allen vonden dat Zwarte Piet racistisch was.

Nu het onderwijs inhoudelijk is vernietigd, is de tijd rijp geworden voor de extreme centralisering van het onderwijs. Linkse samenlevingen hebben uiteindelijk allemaal behoefte aan een Grote Leider, dus dat is ook zo in de onderwijs-DDR. Allemaal analoog aan de manier waarop samenlevingen in Oost-Europa na de Tweede Wereldoorlog werden bezet, versplinterd getransformeerd en uiteindelijk gecentraliseerd.

Ook op een aantal Vrije Scholen is dat helaas het geval. Daar is het eigenlijke model van het onderwijs voor de toekomst gegeven, – gezien de grote ruimte voor de individuele ontwikkeling van het kind – en daar is door de intellectuele stoottroepen van de Vanzelfsprekende Linkse Ideologie het hardst gewerkt om de morele toekomst van de mensheid te vernietigen. Gevolg: iedereen draagt andere kleding, maar ze denken allemaal hetzelfde. De vrijheid wordt uitsluitend uiterlijk beleefd, maar inhoudelijk en spiritueel is er van het vrijeschoolonderwijs op dergelijke scholen weinig meer over.

Het antro-lettertype blijft gehandhaafd, maar de etherlichaampjes van de kindertjes worden gelijkgeschakeld en geconfigureerd tot geleider van impulsen die van bovenaf worden ingegoten.

Scholen zijn middels financiering afhankelijk gemaakt van de eisen van de onderwijsinspectie van het ministerie van Onderwijs. Dat hoeft niet. Je kunt als overheid ook geld verstrekken om onderwijs mogelijk te maken, zonder je met de inhoud te bemoeien.

Tegelijk zijn ze intern afhankelijk geworden van de directeur. Dat was vroeger vaak een persoon die ook les gaf, maar tegenwoordig is het een – vanzelfsprekend linkse – bestuurder.

Van onderaf is de vertegenwoordiging van de ouders, voor zover die bestond, vervangen door de zogeheten Medezeggenschapsraad, die door de overheid is ingesteld en volgens overheidsregels moet functioneren, maar niettemin wordt gezien als vertegenwoordiging van de ouders. De MR is dat niet, omdat zij maar voor de helft uit ouders bestaat, en voor de andere helft uit docenten. Dat is als een Tweede Kamer, waar voor de helft volksvertegenwoordigers in zitten en voor de helft leden van de regering.

Daarbij lijdt de MR in de praktijk onder de linkse collectieve cultuur, dat wil zeggen dat geforceerde harmonie als beter gezien wordt dan constructieve diversiteit.

Om scholen te genezen, moet de MR worden vervangen door een Ouderschapsraad, waarin uitsluitend ouders zitten. Die kunnen dan hun besluiten voorleggen aan de docenten die dan argumenten moeten aanvoeren om ze niet over te nemen.

Belangrijke beslissingen – zoals de aanstelling van een nieuwe directeur en aanname of ontslag van nieuwe leerkrachten – moeten volgens directe democratie genomen worden, dat wil zeggen dat de ouders daarover mogen stemmen.

Ook moeten de ouders van de school via email op de hoogte gehouden worden van de toestand waarin de school verkeert.

De kardinalen uit de linkse kerk hebben inmiddels scholen massaal met elkaar laten fuseren en de directeuren van de scholen onderworpen aan gecentraliseerde besturen. Daardoor heb je een soort parochies gekregen die ressorteren onder educatieve bisdommen. In de praktijk functioneren die centrale besturen op afstand en grotendeels anoniem. Vaak vallen drie, vijf, tien of zelfs meer scholen onder één “bestuur”. Die besturen vormen een neuro-endocrien carcinoom van één grote linkse banenmachine, enigszins vergelijkbaar met de commissariaten in het bedrijfsleven.

In gevallen waar het “bestuurswerk” onbetaald is, bestaat een hoog risico op corruptie. De redactie heeft gevallen gezien van een “onbezoldigd” bestuur, waar de anti-pestmethode door de school werd aangekocht via het educatieve adviesbureautje van de bestuursvoorzitter. De MR kefte even, maar ging al snel weer kwispelen.

Die besturen vervullen in feite de rol van de ouders en moeten zo snel mogelijk worden afgeschaft.

Die fusies moeten worden tenietgedaan en scholen moeten verder als onafhankelijke school, want alleen onafhankelijke scholen kunnen door de ouders gecontroleerd worden. Controle door ouders is natuurlijk essentieel omdat de kinderen van de ouders zijn en niet van de overheid.

Daarmee kan de huidige totalitaire linkse structuur doorbroken worden, dat de lichamen van de kinderen toebehoren aan de ouders, maar de zielen aan de school.

Scholen en besturen hebben vaak de vorm van een stichting. Dat is met opzet gedaan omdat stichtingen minder democratisch zijn. In een vereniging moet de directeur immers voor de ledenvergadering rekenschap afleggen voor zijn beleid. Doet hij het niet zoals de ouders het willen, dan kunnen zij hem via de ledenvergadering opdracht geven om zijn beleid bij te stellen. Weigert de directeur, dan kan hij worden gewaarschuwd en bij de derde keer worden verwijderd.

Scholen zouden dus moeten worden getransformeerd van stichtingen tot verenigingen.

Tevens moet de functie van directeur moet worden afgebouwd. De functie van bestuur moet worden overgenomen door de algemene ledenvergadering van de vereniging.

Het belangrijkste is natuurlijk, dat scholen zich moeten emanciperen van overheidsdwang. Dat kan door constructief en collectief verzet te plegen tegen de richtlijnen van de onderwijsinspectie. Daarbij zijn twee uitkomsten mogelijk: ofwel de overheid blijft de scholen met belastinggeld financieren, maar doet dat zonder zich te bemoeien met de inhoud van het onderwijs. De onderwijsinspectie wordt dus per direct afgeschaft. Of simpelweg genegeerd. Als voldoende scholen dat doen, kan de overheid het niet meer maken om al die scholen als straf hun financiering te ontzeggen.

De tweede uitkomst is dat scholen zelfstandig verder gaan. Dan moeten ouders meer bijdragen gaan betalen, maar dat is geen probleem. Ouders klagen in de praktijk dat zij daar geen geld voor hebben, maar dat is niet waar. Ze zijn gewend om het aan andere zaken te besteden, zoals tweede auto’s, vakanties, uitbouw aan het huis, voetbalwedstrijden, et cetera. Ouders moeten dus leren hun prioriteiten te herschikken en goed onderwijs voor hun kinderen weer op plek drie zetten, na onderdak en eten.

Eigenlijk heb je op scholen een proces analoog aan de Cruyff-revolutie bij Ajax nodig, waarbij van een beursbedrijf weer een voetbalclub gemaakt wordt en ex-sporters – lees: pedagogen – weer de dienst uitmaken.

Dus samenvattend:

Om scholen te genezen, moeten ze eerst weer vrij, pluriform en transparant gemaakt worden. Dat kan via een vijfstappenplan

1 – Verzelfstandiging van scholen van de overheid
2 – Vervanging van de juridische vorm van stichting door die van vereniging
3 – Terugdringen van de rol van directeur
4 – Afschaffing van de besturen
5 – Ongedaan maken van de fusies

Dat zal in de praktijk natuurlijk niet altijd makkelijk zijn maar dit is de manier waarop het moet gebeuren.

Education

Huiswerk

Een reactie plaatsen

Huiswerkopgave van een school in Midden-Nederland deze maand:

[begin]

Opgave C. Kim en Tim

Kim en Tim laten hun hond Willem uit.
Plotseling komt een grote Deense dog aanhollen. Hij besnuffelt Willem even en hurkt in het gras om zijn behoeften te doen.
“Kom gauw mee, Willem”, zegt Tim nerveus.
Hij voelt zich niet op zijn gemak.
“Dat beest doet niks”, zegt Kim geruststellend.
“Dat moet je anders niet zeggen. Kijk die enorme hoop bij zijn achterpoten maar eens.

Vragen
1. Welk woord geeft aan dat Tim een beetje bang is?
2. Wat bedoelt Kim met Dat beest doet niks?
3. Wat bedoelt Tim met die enorme hoop?

[einde, cursiveringen in origineel]

De leerplicht wordt hier gebruikt om de blik van de kinderen langs de anale fantasieën te leiden van een anonieme viezerik ergens ergens achter een door overheidsgeld gesubsidieerd bureau, op het Departement of in een of andere linkse stichting, waarvan de natte winden uit zijn onderbuik, pardon de vruchten van zijn nobele pedagogische werk, door een perfect functionerende hiërarchische keten in het klaslokaal worden geleid.

Een nieuw hoofdstuk in de anale fixatie van bepaalde personen die aan de leerboeken mee mogen schrijven. De heerschappij van dit soort gedegenereerde levensvormen, die zo kenmerkend is voor een cultuur in verval, is natuurlijk mogelijk gemaakt doordat eerst alle niet linkse elementen uit de onderwijsprovincie op transport zijn gezet, waarna vervolgens na 30 jaar alleenheerschappij het slechtste van het slechtste in deze pleepot is komen bovendrijven.

Dit volgens het principe van de kakistocratie (pun intended), dat wil zeggen de “heerschappij van de slechtsten”, afgeleid van het Griekse woord κάκιστος (= slechtst).

Let op hoe de auteur, ongeduldig op zijn door de staat gesubsidieerde bureaustoel heen en weer draaiend, probeert om de kinderfantasie langs bepaalde beelden te voeren: het hurken in het gras om de hondenbehoefte te doen, de “erorm” hoop, benadrukt door het cursief, die “bij zijn achterpoten” ligt, fantastisch.

Je mag waarschijnlijk al blij zijn dat dit niet op het digibord als filmmateriaal tijdens de verplichte gezamenlijke lunch voorbij komt.

Maar laten we de zaken van hun positieve kant bekijken: hier worden op een ludieke wijze twee vakken vermengd tot een humoristische hybride, namelijk het vak taal en het onderdeel poepologie van het vak ontlastingskunde.

Het wordt tijd om de Alpheüs en de Peneos om te leiden, c.q. Maas en Waal.

Wie reinigt de Augiasstal van het Nederlandse schoolonderwijs?

[cursivering van de redactie]

Media

De Volkskrant is een mannenbolwerk

Een reactie plaatsen

De krant die zelf voorop loopt bij de gelijke participatie van vrouwen op de arbeidsmarkt in het algemeen en in topfuncties in het bijzonder, blijkt zelf maar een klein deel vrouwen in dienst te hebben.

Nemen we het colofon van 15 augustus 2015 als bron, dan blijkt dat de topposities door mannen worden bekleed.

De hoofdredacteur is een man, de plaatsvervangend hoofdredacteur is een man en de centrale redactie bestaat uit vijf mannen en één vrouw.

Overtuig uzelf: omdat je het tegenwoordig op basis van naam alleen nooit helemaal zeker kunt weten, hebben we de foto’s bijgesloten.

Hoofdredacteur
Hoofdredacteur
Vervangend hoofdredacteur
Vervangend hoofdredacteur

De centrale redactie:

Centrale redactie - 1
Centrale redactie – 1
Centrale redactie - 2
Centrale redactie – 2
Centrale redactie - 3
Centrale redactie – 3
Centrale redactie - 4
Centrale redactie – 4
Centrale redactie - 5
Centrale redactie – 5
He he, eindelijk een vrouw.
He he, eindelijk een vrouw.

Dus het staatshoofd, de premier en vijf zesde van het kabinet bestaat uit mannen. Dat is mager.

Bij de verslaggeverij doen vrouwen het beter, daar is het min of meer 50-50. Maar dat is het enige onderdeel van de redactie, waar de man-vrouw verhouding een afspiegeling van de bevolking vormt.

Bij de redactie binnenland gaat het weer mis: vijf mannen, één vrouw.

Van de vrouwelijke participatie bij de buitenlandcorrespondentie word je ook niet vrolijk: twaalf mannen tegenover drie vrouwen.

Bij de politieke redactie is het zes tegen twee, bij de redactie economie is het tien tegen twee: meent men bij de Volkskrant soms dat vrouwen geen verstand van de economie hebben of konden ze niemand vinden?

De sportredactie, tenslotte, is een 100% mannenbolwerk.

Wat is de reden van de oververtegenwoordiging van mannen en de ondervertegenwoordiging van vrouwen bij de Volkskrant? Konden ze geen geschikte kandidaten vinden of hebben ze een voorkeur voor mannen?

Het blad zou de verhouding man-vrouw zo snel mogelijk weer in evenwicht moeten brengen.

En hoe zit het met de overige minderheden?

Is de Volkskrant percentueel gezien niet een stuk blanker dan de Nederlandse bevolking? Je moet in het colofon met een vergrootglas zoeken naar namen die duiden op journalisten van Marokkaanse, Turkse of Surinaamse afkomst.

En hoe zit het met de seksuele minderheden?

Hoeveel lesbische vrouwen hebben een plaatsje bij de Volkskrant? En hoeveel homoseksuele mannen?

Het zou de krant sieren als zij intern onderzoek zou verrichten naar de laatste twee categorieën (etnische en seksuele minderheden) en openheid van zaken zou geven.

Waarbij zij opgemerkt dat – hypothetisch gesproken – twee Surinaamse journalisten niet de noodzaak wegnemen voor een Turkse geluid of een Marokkaanse invalshoek. En dat – opnieuw hypothetisch gesproken – het feit dat er bijvoorbeeld twintig homoseksuele mannen werken, niet de rechten wegneemt van de lesbische vrouwen om ook proportioneel vertegenwoordigd te zijn in een van de grootste dagbladen van dit vooruitstrevende land.

Politics

Vladimir Boekovsky over de EU

Een reactie plaatsen

Vladimir Boekovsky was een van de belangrijkste dissidenten van de Sovjet-Unie van na de oorlog. Met name in de jaren 1960 en 1970 toonde hij talrijke mensenrechtenschendingen van het sovjet-regime aan, waaronder misbruik van psychiatrie voor politieke doelstellingen.

De geschiedenis van de Sovjet-Unie (1922-1991) is veel te weinig bestudeerd en behandeld, en vooral te weinig begrepen, – met name wat betreft de financiële achtergronden van de eenpartijstaat en de voortdurende clandestiene steun vanuit het Westen – waardoor de grondslagen van dit systeem kunnen worden gebruikt om nieuwe superstaten te stichten onder een andere naam.

In deze video uit 2006 biedt Boekovsky een samenvatting van de overeenkomsten tussen de Sovjet-Unie en de Europese Unie. De overeenkomsten zijn in de tien jaar die sindsdien zijn verstreken niet kleiner, maar groter geworden.

Het doel van beide superstaten is hetzelfde: het vervangen van nationale staten door een multinationale superstaat met een nieuwe, transnationale identiteit. Daartoe moet eerst de soevereiniteit van de lidstaten volgens het principe van de salamitactiek – de negatieve geleidelijkheid – worden teniet gedaan.

Dat is reeds gelukt omdat sinds een decennium omstreeks 80% van de wetgeving uit Brussel komt. Een land dat zijn eigen wetten niet meer maakt, is in feite niet meer soeverein. De federale richtlijnen worden eenvoudigweg omgezet in nationale wetgeving. De nationale parlementen zijn daarmee in feite uitvoerende organen van de Europese Commissie geworden.

De tactiek van de machtsovername door de Europese Commissie is simpel: noem de dingen bij andere namen om het volk zand in de ogen te strooien: de Europese regering heet “commissie”, de ministers heten “commissarissen”, decreten heten “richtlijnen”, de eerste minister en regeringsleider heet “voorzitter” van “de commissie”, de Europese Grondwet heet “Verdrag van Lissabon”, etc. Verander tegelijkertijd de betekenis of functie van bestaande nationale instellingen, zonder de naam te veranderen. Nationale volksvertegenwoordigingen behouden hun naam, terwijl ze in feite hun kiezers in 80% van de gevallen niet meer vertegenwoordigen.

Hanteer naast elkaar namen die op elkaar lijken, maar waarachter verschillende organen schuilgaan, zodat mensen in verwarring raken, zoals “Europese Raad” (vergadering regeringsleiders van 28 lidstaten), “Raad van Europa” (de 28 lidstaten + 19 andere landen), “Raad van de Europese Unie” (vergadering van ministers lidstaten), “Raad van Ministers” (idem), “Raad” (ibidem), of “Europese Unie” en “Europese Economische Gemeenschap” (1958), “Europese Gemeenschappen” (1967) en “Europese Gemeenschap” (1993).

Snapt u het nog?

Vraag 10 collega’s op uw werk, wat het verschil is tussen
– de “Europese Raad” en de “Raad van Europa”
– tussen de “Raad van Europa” en de “Raad van de Europese Unie”
– tussen de “Raad” en de “Europese Raad”
– tussen de “Raad” en de “Raad van Europa”
– tussen “Europese Gemeenschappen” en “Europese Gemeenschap”

Zelfs 90% van de hoger opgeleiden zal dat niet weten. Waarschijnlijk weet minder dan 1% van de bevolking het antwoord op bovenstaande vier vragen die toch essentieel zijn voor een begrip van de wijze waarop de federale overheid in Brussel functioneert.

Het diabolische is echter dat er achter dat bewust opgetrokken rookgordijn een reële machtsovername gaande is, die gebaseerd is op deceptie en geleidelijkheid. Als iemand in één keer op je tenen springt, geef je hem een duw. Maar als iemand centimetertje voor centimetertje dichterbij schuifelt, wanneer duw je hem dan weg? En hoe voorkom je dat jij dan als agressor wordt aangemerkt? Je ruimte ben je dan kwijt en die krijg je niet meer zonder slag of stoot terug.

Sterker nog, als je je ruimte terug wilt, ben je “eurosceptisch”, “nationalistisch” of “extremistisch”.

Tegen de tijd dat de mensen erachter komen wat er achter het rookgordijn allemaal is besloten, is het toch al te laat voor hen om er iets aan te doen.

Boekovsky kent al die trucjes vanuit zijn verleden in de verschillende fases van de communistische dictatuur. Hij is waarschijnlijk de auteur van de term “EUSSR”, die de overeenkomsten tussen de EU en de USSR aangeeft. Voor de reden waaróm de EU zo op de SU lijkt, zie zijn interview in de Brussels Journal van 27 februari 2006.

Het laatste wapenfeit in de vernietiging van de nationale staten is het vluchtelingenbeleid van de Europese Unie. Doordat iedereen die één voet op Europese grond zet, mag blijven, worden behalve echte vluchtelingen ook vele miljoenen economische migranten binnengehaald. Die fungeren, zonder dat ze het weten, als invasiemacht die de traditionele structuren van de nationale staten onder het gewicht van hun aantal definitief moeten vertrappen.

Nadat de welvaartsstaat bezweken is onder de toestroom van de migranten en het woningbouwstelsel instort, zal er sociale onrust uitbreken, wordt de politie verrot geslagen door relschoppers, wordt de politie in reactie daarop vijandig tegen de burgers, krijgen korpsen extra bevoegdheden en extra wapens, en is de kans om het monster dat zich achter het Brussels rookgordijn verschuilt naar huis te sturen, verkeken.

Dan rest alleen nog het scenario dat Boekovsky schetst. De EU zal zich maximaal uitbreiden, totdat zij met heel veel ellende in elkaar stort.

Politics

De strategische positie van Israël

Een reactie plaatsen

Nu de lont in het kruitvat van het Midden-Oosten is gestoken, is het de moeite waard om naar de positie van Israël te kijken.

De ligging, omvang en vorm van Israël vormen vanuit het standpunt van landsverdediging een nachtmerrie. Israël is in feite onverdedigbaar. Dat leert een enkele blik op de landkaart.

State of Israel - vector map

Als men de bezette westelijke Jordaan-oever niet meerekent, dan is het land in het midden zo smal – nog geen 20 kilometer – dat het met een geconcentreerde aanval op die “wespentaille” gemakkelijk in tweeën gespleten kan worden. Dan kunnen de noordelijke en zuidelijke helft door de vijand omsingeld en afzonderlijk verslagen worden.

Bovendien is het omgeven door potentieel vijandige staten die een coalitie zouden kunnen vormen, waardoor het land op drie fronten oorlog zou moeten voeren. Dat is zelfs in theorie niet te winnen.

Nu is de directe dreiging van het afsnijden van noord en zuid in 1967 weggenomen door de bezetting van de Westelijke Jordaanoever, maar dat is een politiek gemeleerd gebied dat samen met Gaza de Palestijnse staat vormt en waar de instabiliteit als het ware ingebouwd is. Er wonen 2,8 miljoen Palestijnen en 350.000 joodse Israeli’s en alles hangt af van de wijze waarop die op een bepaald moment met elkaar omgaan.

De politieke inrichting van de Westoever is een tijdelijke constructie. Alles aan de inrichting van Israël lijkt tijdelijk.

De ligging van Jeruzalem is strategisch gezien de grootste nachtmerrie voor de Israel Defense Forces: het ligt deels op de Westoever aan de oostgrens van het land. Het is de meest heilige stad van het land, maar is door zijn ligging aan de grens nauwelijks te verdedigen.

De enige natuurlijk bondgenoot van Israel is de Middellandse Zee, waar geen dreiging van voormalige tegenstanders te verwachten is.

In het rapport “Israels strategic doctrine” van de Rand Corporation wordt het dilemma als volgt geformuleerd: “A single defeat may destroy the state. A single Israeli victory cannot settle the conflict. Israel may face a future of endless war.”

Vergelijken we Israël met Rusland, dan heeft Rusland het voordeel dat het een groot aantal nederlagen kan incasseren, zonder dat het verslagen wordt. Dat is tijdens de Napoleontische oorlogen en in de beide wereldoorlogen ook gebeurd. De vijand drong diep in Rusland door – Napoleon heeft zelfs Moskou ingenomen – maar het Russische leger trok zich simpelweg terug, desnoods tot achter de Oeral, teneinde de vijand later met tegenoffensieven of met partizanenacties te verwoesten, dan wel te demoraliseren en geleidelijk aan te verzwakken.

Israël, echter, is zo klein en smal dat het leger geen ruimte heeft om zich terug te trekken.

De defensieve strategie van Israel is volgens het rapport van Rand dan ook gebaseerd op conventionele afschrikking, dat wil zeggen dat een reële of vermeende vijand duidelijk gemaakt wordt dat hij een hoge prijs zal betalen en snel verslagen zal worden, indien hij tot agressie tegen Israël overgaat.

Maar in feite kan men een stap verder gaan en stellen dat Israel er ongeacht de politieke koers van het land op aangewezen is, om permanent alert te zijn en te vertrouwen op preventieve oorlogsvoering.

De veiligheid van het land hangt af van het vermogen om de voorbereidingen van potentiële vijanden nauwgelet af te lezen en, als die bedreigend worden, in een preventieve oorlog de desbetreffende vijand totaal te verslaan.

Dat is geen basis voor stabiliteit in de regio.

De situatie is, waar men ook de verantwoordelijkheid voor de spanningen in het Midden-Oosten neerlegt, op den duur onhoudbaar. Het is een permanente voedingsbodem voor radicalisme, buitenlandse inmenging en spanningen tussen instabiele staten.

Het feit dat Israel intern de meest moderne en democratische staat van het Midden-Oosten is, doet daar niets aan af.

Israel is, met alle sympathie voor het patriottisme van zijn inwoners, een onmogelijke staat. Het heeft maar twee opties op lange termijn: of het wordt weggevaagd door zijn vijanden, of het breidt zich uit tot de omvang van het voormalige koninkrijk van David, zoals sommige radicale rabbijnen willen, zodat het land tenminste verdedigbaar is.

DAVID'S KINGDOM AND CONQUESTS

Beide mogelijkheden zijn anachronistisch. De tragedie van de staat Israël is dat zij op het verkeerde moment in de geschiedenis is gesticht. Vanuit het standpunt van de Arabische buurlanden te laat, omdat die het bestaan van een door het westen gesteunde joodse staat zien als een vorm van neokolonialisme. En vanuit het standpunt van de eschatologie te vroeg, want het volk van Israël zou pas terugkeren naar het Beloofde Land als de Messias was gekomen.

Politics, Spiritual

Holding out hope as bright as it is false – Obama creëert antecedenten WW3

Een reactie plaatsen

De Amerikaanse president Barack Obama heeft op 30 oktober 2015 verklaard dat hij toch grondtroepen naar Syrië gaat sturen. Te beginnen met een 50-tal commando’s dat naar Noord-Syrië wordt uitgezonden.

Ze moeten daar gerichte operaties tegen ISIS uitvoeren in Syrië en Irak (voor dat laatste zit je in Noord-Syrië dan overigens helemaal niet goed) en helpen om de Irakese stad Ramadi te heroveren.

Hij deed dat ondanks 16 beloftes om dat niet te doen. Of moet je zeggen dankzij, want als een staatsman standvastig is in zijn voornemen om iets niet te doen, waarom moet hij het dan zo vaak ontkennen? Dan is één of hooguit twee of drie keer toch voldoende?

Los van de weifelachtige houding van de president in zaken van oorlog en vrede – hij heeft hier gehandeld in overleg met “militaire adviseurs”, terwijl het een puur politieke beslissing betreft – is dat een ernstige zaak. Door de enkele aanwezigheid van Amerikaanse grondtroepen, wordt er een antecedent gecreëerd voor een militaire confrontatie met de Russische strijdkrachten die het Syrische regime momenteel assisteren in zijn strijd tegen Islamitische Staat.

Of zo’n schermutseling opzettelijk of onbedoeld tot stand komt, doet er niet toe. Het gaat erom dat Obama de voorgeschiedenis van de derde wereldoorlog aan het schrijven is.

In plaats van samen te werken met Rusland door met dat land een coalitie aan te gaan om IS zo snel mogelijk te verslaan, stuurt hij grondtroepen naar een land, waar de Russische luchtmacht dagelijks bombardementen uitvoert. Hij doet dat zonder mandaat van de Verenigde Naties, terwijl Rusland tenminste formeel handelt op verzoek van de legitieme regering van Syrië, die nog steeds door de VN erkend is.

De 50 commando’s zullen gevolgd worden door nieuwe grondtroepen, waardoor de kans op incidenten toeneemt. Op een gegeven moment ontstaat een situatie, waarin het haast wel móet komen tot een “onbedoelde” confrontatie.

Obama maakt het zichzelf met zijn stuurloze koers alleen maar moeilijker, want als de troepen eenmaal in Syrië zijn, is het in de huidige situatie onmogelijk om ze zonder gezichtsverlies weer terug te trekken.

Het is overigens niet zeker dat er niet al lang “boots on the ground” aanwezig zijn in Syrië.

Volgens een artikel van de Sunday Express met titel “SAS dress as ISIS fighters in undercover war on jihadis“, zouden er deze zomer al Britse commando’s van de Special Air Service en de Special Boat Service in Syrië aanwezig zijn. Deze special forces waren aanwezig in Syrië in het kader van de Britse participatie aan de strijd tegen ISIS (“Operation Shader”).

In werkelijkheid zouden ze zich echter als ISIS-strijders verkleed hebben en tegen de troepen van de Syrische regering gevochten hebben. Als Britse commando’s met ISIS meevechten, is het niet onmogelijk dat Amerikaanse special forces dat ook reeds enige tijd doen.
Dat verklaart waarom de bloeddorstige barbaren van ISIS, met nauwelijks getrainde psychisch labiele westerse drop-outs in hun gelederen, het toch zo lang hebben uitgehouden tegen het Syrische beroepsleger.

De Russische president Vladimir Poetin kán vanuit zijn positie niet veel anders doen dan wat hij doet: de omsingeling van Rusland doorbreken en het conflict naar het Midden-Oosten exporteren. Obama verkeert echter in een sleutelpositie, want de Verenigde Staten hebben hun handen vrij. Doordat Obama echter blijft weigeren om zijn historische opdracht uit te voeren, leidt de vredespresident ons gestaag naar de derde wereldoorlog. Ook al zal die waarschijnlijk pas in de (tweede) ambtstermijn van Hillary Clinton uitbreken.

Obama is diep in zijn hart bang, dat als hij in zijn buitenlandse politiek hetzelfde idealisme aan de dag legt, als John Fitzgerald Kennedy deed in de binnenlandse politiek, hem hetzelfde lot zal wachten als zijn illustere voorganger.

Obama werd in 2008 door een sangoma (natuurgenezer) van het zoeloevolk treffend beschreven in het hiernavolgende gedicht:

An actor walks upon the floodlit stage of life
wearing a mask of an angel beneath a demon’s gown.
Pretence smiles upon the crowded hall of life
holding out hope as bright as it is false.
Son of a woman in whose veins flows the blood
of ancient Ireland and dark Africa’s plains.
You are Obama, nick-named the standing king
You are Barack, oh, son born to deceive
The suffering hoards of Africa look up to you,
See a black saviour where nought but a Judas strides.
An entrapper of nations, bringer of dismal war
Behind the robes and the nylon wings of hope
Oh, may those who look upon you, see you as you are.
May those who hope in you behold you as you be
A prince deceitful to bring down Africa’s shrines
A siren who leads Africa’s ships onto rocks of obliteration.
Your rule my lord will not be one of peace
Your reign my king will not be one of smiles
Even as we speak in caves both dark and dank
Enraged fanatics plot your dark demise
They will put around your head a bloodwet martyr’s crown.
Oh black Kennedy following the one before
May God forgive thee and thy fiery spouse
As you walk in silence from the stage of life
Barack Obama, blessed son, Oh standing king.

History

Russisch revisionisme

Een reactie plaatsen

Revisionisme heeft in de Westerse wereld helaas een pejoratieve betekenis gekregen. Oorspronkelijk betekent reviseren immers “herzien”, het aanpassen van een bestaande visie op de geschiedenis.

Revisie is dus absoluut noodzakelijk voor een gezond en waarachtig geschiedsbeeld.

Helaas heeft de term betrekking gekregen op marginale historici die de omvang van de misdaden van het nationaal-socialisme bagatelliseren. Daardoor is de indruk ontstaan dat je het geschiedbeeld van een periode niet meer mag corrigeren, dus dat het beeld van het verleden moet worden vastgelegd en vastgebeiteld.

Doe je dat wel, dan wordt je in een verdachte reuk gezet.

In het Westen heeft na de oorlog de Holocaust de plaats ingenomen van centrale misdaad in de menselijke geschiedenis. Het is een soort negatieve religie geworden. Het absolute tegendeel van waar wij in geloven. Het tegendeel van wat wij goed achten.

Elders in de wereld ligt dat vaak anders. In Japan herinnert men zich de nucleaire vernietiging van Hiroshima en Nagasaki en niet te vergeten het bombardement van Tokio. In China herinnert men zich de slachting van Nanking (1937), de Hopi Indianen herinneren zich dat Noord-Amerika voor de komst en uitbreiding van de Amerikaanse civilisatie een Indianenbevolking bezat van volgens sommige schattingen 50 miljoen zielen.

De fixatie op de Holocaust is natuurlijk zinloos, tenzij men er lessen van leert. En bij het leren van lessen heb je verschillende mensen, groeperingen, instituten en geldstromen. En motieven.

Daarom moet je de vaststelling van de historische waarheid overlaten aan de krachten van de vrije markt. Aan de vrije concurrentie van ideeën. Dan komen de beste ideeën bovendrijven. Elk verbod leidt tot een verlies van vrij onderzoek en hoewel dat op korte termijn kan worden ingezet ter bescherming van de vrijheid, zijn het uiteindelijk niet de krachten van de vrijheid die winnen bij een officiële versie van een gebeurtenis. Een officiële versie moet namelijk in de praktijk gehandhaafd worden. Dat gebeurt door vervolging van diegenen die daarvan afwijken.

Natuurlijk is er door de nationaal-socialisten een massamoord van Oudtestamentische afmetingen op de Joden gepleegd. Mijn moeder zag de joden als kind afgevoerd worden en wist dat ze niet meer terug zouden keren. Er is voldoende onderzoek naar gedaan. Er zijn zonder enige twijfel miljoenen joden vermoord. Of het er 6 of 8 of 4 zijn, is het strijdterrein van historici. Over de omvang van de massamoord valt te twisten, maar niet over het feit van de moord, en over de voorafgaande processen van isolatie en deportatie. Dat hebben onze ouders en grootouders met hun eigen ogen gezien en is in een vele honderden boeken gedocumenteerd.

De bekendste Holocaust-ontkenner in het Westen is David Irving. Irving ontkende aanvankelijk de gehele Holocaust, maar krabbelde later terug tot 2 miljoen, hoewel hij erbij bleef dat Hitler er niet van wist.

Rusland heeft zelf ook een reeks Irvings, maar het onderwerp van hun negationisme is anders. Zij ontkennen niet de misdaden van Hitler, maar die van Stalin. En het verschil is, dat men in het huidige Rusland ongestraft de meest extreme vormen van genocide-ontkenning kan bedrijven zonder dat zulks tot noemenswaardig ongemak leidt.

Zo schrijft Ekaterina Blinova op de website van sputniknews.com op 19 oktober 2015 dat de massamoord op de Oekraïense burgerbevolking in 1932-1933, die getalsmatig de judeocide evenaart, zo niet overtreft, nooit heeft plaatsgevonden.

De Holodomor – de officële term voor de hongersnood in de Oekraïne – is volgens deze gewetenloze leugenares een verzinsel van de “Westerse propaganda-machine”. Ik vraag me af wat ze van Alexander Solzjenitsyn vindt, die de slachtoffers van het sovjet-communisme op 62 miljoen had berekend.

"Westerse propaganda"
“Westerse propaganda”

Deze cynische leugenares maakt de “fout” om kritiek op het communisme te verwarren met kritiek op Rusland. De Duitsers hebben al lang geleerd dat kritiek op nazisme niet gelijk staat aan kritiek op Duitsland,zoals het vóór Hitler was, maar Blinova heeft niets begrepen.

Meer "westerse propaganda"
Meer “westerse propaganda”

Op 11 september 1932 schreef Iosif Stalin aan zijn medewerker Kaganovitsj: “De situatie in de Oekraïne is erg slecht. Als we nu geen stappen ondernemen, kunnen we de Oekraïne verliezen.” Vervolgens smeedde hij met zijn medewerkers een plan om de bevolking van de Oekraïne te decimeren door al het voedsel in beslag te nemen en op bewaakte plaatsen te bewaren, dan wel te exporteren. Oekraïne werd hermetisch afgesloten en andere maatregelen werden getroffen om te voorkomen dat de bevolking aan de geplande hongersnood kon ontsnappen. Op deze wijze werden in één winter naar schatting 7 tot 9 miljoen Oekraïense burgers uitgeroeid.

Nog meer "westerse propaganda"
Nog meer “westerse propaganda”

Kijkt u zelf naar dit fragment uit de “westerse propaganda”-documentaire Soviet Story. Excuses voor het ontbreken van ondertiteling. De mevrouw met de gele sjaal vertelt hoe de grond bewoog omdat uitgehongerde Oekraïeners gelijk met de reeds overledenen begraven werden, zodat de NKVD-ers niet terug hoefde te komen. De mijnheer daarvoor vertelt hoe niet alleen het graan, maar ook al het ingemaakte voedsel werd geconfiskeerd.

Afgezien van haar onverschilligheid tegenover het lot van de Oekraïeners, ziet Blinova op onverklaarbare wijze over het hoofd dat Stalin, die zelf overigens geen Rus was, ook miljoenen, ja zelfs tientallen miljoenen etnische Russen heeft afgeslacht.

Kennelijk identificeert zij zich meer met de Leider van het volk, dan met het volk zelf. Kennelijk dienden de Russen Stalin en niet andersom. Of, nóg perverser, omdát Stalin volgens de communistische leer het volk diende, mag hij het volk ongestraft decimeren. Zo goed heeft hij het namelijk met ons voor.

Het Russische Rijk had in 1907 in het totaal 157 miljoen inwoners. De Verenigde Staten van Amerika 87 miljoen. Anno 2015 hebben de VS 320 miljoen inwoners, tegenover Rusland 144 miljoen.

Dus nog een keer:

1907: Rusland 157 miljoen – VS 87 miljoen
2015: Rusland 144 miljoen – VS 320 miljoen

De bevolking van de VS is dus in ruim honderd jaar bijna verviervoudigd, terwijl die van Rusland is afgenomen.

Dat enorme verschil kan slechts zeer gedeeltelijk worden verklaard uit de slachtoffers die de Sovjet-Unie in beide wereldoorlogen geleden heeft. Bij een enigzins normaal sociaal-economisch systeem zou de bevolking van Rusland zich na de Eerste Wereldoorlog hersteld en verdubbeld moeten hebben, maar dat werd verhinderd door de Russische Burgeroorlog, de Boerenopstanden (samen circa 14 miljoen), de collectivisatie en de dekoelakisatie (samen goed voor 5-6 miljoen slachtoffers), de Holodomor (7 tot 9 miljoen slachtoffers) en talrijke andere grote en kleine communistische democides. Zelfs een aanzienlijk deel van de 27 miljoen slachtoffers aan sovjet-zijde tijdens de Tweede Wereldoorlog kan op het conto van Stalin geschreven worden.

Met een ook maar enigzins normaal systeem zou ondanks al die ellende de bevolking van de Sovjet-Unie zich na 1945 tenminste verdubbeld, zo niet verdriedubbeld moeten hebben en zouden er nu minstens zo veel Russen zijn, als Amerikanen.

Het is tragisch dat een Russische nieuwssite als Sputniknews.com, die in menig opzicht voortreffelijk werk levert, meedoet aan dit soort goedpraterij van een van de grootste massamoordenaars aller tijden.

Education

Scholen nemen ouders opvoeding af – 6

Een reactie plaatsen

Dictator van de Sovjet-Unie Jozef Stalin noemde schrijvers ‘de ingenieurs van de ziel’. In de linkse dictaturen van de 20e eeuw stonden kunst en onderwijs in dienst van het streven om een socialistische heilstaat te stichten. Daarvoor was nodig dat iedereen hetzelfde dacht en hetzelfde wilde, zodat met vereende krachten het socialisme gebouwd kon worden. Er was geen plaats voor andere opvoedkundige, politieke of levensbeschouwelijke stromingen.

Het onderwijs op lagere scholen in Nederland stevent af op een zelfde soort Orwelliaanse nachtmerrie. De reden is dat er in het onderwijs geen constructieve uitwisseling meer is van socialistische en liberale of conservatieve ideeën en opvattingen, maar dat de sector, net als in socialistische dictaturen, geheel in handen van één ideologische richting is gevallen. Daar vinden we alle voordelen en nadelen van de linkse wereldbeschouwing. En dan bedoel ik niet goedmoedige sociaal-democraten, maar de hardere linkse opvattingen die vanaf de jaren ’70 de linkse beweging hebben overgenomen.

De Linkse Leerkracht, – anderen zijn er niet -, kruipt onuitgenodigd diep binnen in de ziel van het kind en slaat van binnen uit aan het beeldhouwen. Hij leert het kind hoe het moet denken en wat het moet voelen. Scholen leren kinderen om “zichzelf te zijn”, dat wil zeggen dat de leerkrachten hun eigen vooroordeel over wat kinderen zouden moeten zijn, met de meest geraffineerde middelen op het kind projecteren.

Met “jezelf zijn” wordt bedoeld dat de zieltjes gevuld moeten worden met de mooiste linkse sentimenten, de mooiste linkse reflexen en de mooiste linkse opvattingen die er maar zijn.

Daartoe moet natuurlijk eerst, – net zoals uiterlijk moest gebeuren met de bestaande maatschappelijke orde in landen als de Sovjet-Unie, Cuba en Noord-Korea – de innerlijke wereld van het kind zo veel mogelijk worden verwoest.

De harde schijf moet eerst gewist worden voordat het ideaalbeeld van de nieuwe wereldorde erop kan worden gedownload.

We hebben eerder op dit blog voorbeelden laten zien van hoe dat in zijn werk gaat. Gaskamers, veenlijken, gruwelijke verwondingen (roken), zelfmoord (Van Gogh), euthanasie, loopgravenoorlog, moderne kunst, doggystyledancing, existentieel desoriënteren (“er is een Tweede Aarde”), pooierrappers, darwinisme (“de mens is de meest intelligente van de dieren”), verminking, travestieten & transseksuelen, collectieve raciale blanke schuld, barmhartigheidspornografie: met een waaier aan macabere beelden tracht men om kaalslag te plegen op de vruchtbare bodem van de kinderzieltjes.

Nadat het onbewuste als een akker dooreen is gehusseld, kunnen de kiemen van de Nieuwe Wereldbeschouwing in de gedesoriënteerde kinderzieltjes worden geplant.

De belangrijkste instrumenten zijn Nieuwsbegrip, IPC en het Digibord. Maar er zijn talrijke overige instrumenten: het schoolreisje naar kamp Vught, vroegtijdige uitleg over menstruatie omdat er een twee jaar ouder meisje in de klas zit, humanistische vorming (het kind leren hoe het “zichzelf moet worden”, dat wil zeggen correcte linkse opvattingen moet ontwikkelen), de kids vertellen van het piemeltje en het gaatje, – en het piemeltje kan natuurlijk ook in twee andere gaatjes -, kortom, op alle mogelijke wijzen moet kinderen van hun onschuld beroofd worden.

Stelregel is dat dit overgieten met schokkende informatie steevast drie tot zes jaar te vroeg moet gebeuren, dat wil zeggen voordat de kinderen sterk en kritisch genoeg zijn om die informatie op een gezonde manier te verwerken.

Dat is overigens in heel West-Europa zo. Het plan van de Franse president Nicolas Sarkozy om alle Franse kinderen van 11 jaar oud “een kind van de Shoah” te laten “adopteren”, dat gelukkig  is verijdeld, was niet voor niets gericht op die leeftijdsgroep. De leeftijd van 11 jaar valt net vóór de pubertijd, wanneer kinderen afstand nemen van de volwassenen, zich los gaan maken van hun ouders, zich emanciperen van de autoriteiten, en gaan beseffen dat ze sociaal en emotioneel zelfstandige wezens aan het worden zijn.

Als je vlak vóór dat proces een psychische aanslag pleegt op die kinderen, door ze te dwingen om zich te identificeren met leeftijdgenootjes die als insecten zijn vergast, dan leg je een bom onder de hele verdere ontwikkeling van zo’n kind. Gelukkig dat dit diabolische plan van een maniakale anonieme pressiegroep, die kennelijk toegang had tot de hersenloze president van de republiek, nog op een restant van protest is gestoten. Anders was er een hele generatie Franse kinderen getraumatiseerd.

Het is duidelijk wat er in het Nederlandse – en West-Europese – onderwijs aan de hand is. De lichamen van de kindertjes worden gevoed en gelaafd door de ouders, maar de kinderzieltjes worden van de ouders afgepakt en toegeëigend aan de school. De school gebruikt de kinderzieltjes als bouwmateriaal voor een utopische samenleving, waarbij de samenleving het doel is, en de kinderen het middel.

Dat is een noodlottige fout, want  het enige dat daadwerkelijk een betere wereld kan scheppen – de kinderziel – wordt opgeofferd aan het waanbeeld van een volmaakte samenleving.

Politics, World

Het lijstje van Wesley Clark

Een reactie plaatsen

Voormalig opperbevelhebber van de NAVO in Europa (1997-2000), verantwoordelijk voor NAVO-bombardementen op Servië in het kader van de Kosovo-oorlog, ging 10 dagen na de aanslagen op het World Trade Center van 11 september 2001 naar het Amerikaanse ministerie van Defensie op uitnodiging van Buitenlandse zaken Donald Rumsfeld ontmoette en “drahtzieher” staatssecretaris van Defensie Paul Wolfowitz.

Generaal Wesley Clark
Generaal Wesley Clark

Bij die gelegenheid ging hij ook langs bij voormalige ondergeschikten die op dat moment nog bij de Joint Chiefs of Staff werkten. Een van de generaals hem apart en zei: “We’ve made the decision, we’re going to war with Iraq.” Dat was op 20 september 2011. De oorlog zou 2 jaar later inderdaad plaatsvinden. Generaal Clarke vroeg waaróm de VS oorlog zouden gaan voeren tegen Irak. De generaal antwoordde: “I don’t know. I guess they don’t know what else to do.” Clark vroeg of ze informatie hadden gevonden die het Iraakse regime met terreurorganisatie Al-Qaeda in verband bracht, maar dat was niet zo.

Een paar weken later kwam Clark weer langs en sprak dezelfde generaal. Tegen die tijd waren de VS begonnen Afghanistan te bombarderen. Clark vroeg of de VS nog steeds ten strijde zouden trekken tegen Irak. De generaal antwoordde: “Erger nog”, pakte een papiertje van de andere kant van zijn bureau en zei: “Ik heb dit net van boven gekregen [van het kantoor van de minister van Defensie op een hoger gelegen etage]. Het is een memo dat beschrijft hoe we binnen 5 jaar 7 landen gaan uitschakelen. Te beginnen met Irak, dan Syrië, Libanon, Lybië, Somalië, Soedan en tenslotte Iran.”

Aangezien het lijstje van Clark reeds genoemd wordt in zijn boek Winning Modern Wars uit 2003, vormt het een aanwijzing dat die plannen inderdaad in de door hem genoemde of in een andere vorm op dat moment bestonden.

Irak werd in 2003 aangevallen onder het valse voorwendsel dat het massa-vernietigingswapes had. Minister van Buitenlandse zaken Colin Powell had de ondankbare taak gekregen om de leugen in VN te “bewijzen”, waarvoor hij later excuses heeft aangeboden.

Lybië werd in 2011 aangevallen. Na een jaar van opluchting in 2012 is het land inmiddels een roversnest geworden. Het land is gespleten in twee rivaliserende regeringen, parlementen en strijdkrachten, die de natuurlijke rijkdommen proberen te pakken te krijgen. Het produceert nog slechts 160.000 olievaten per dag, iets meer dan een tiende van de 1,5 miljoen die het land onder al-Qhadaffi produceerde. Omstreeks 400.000 burgers hebben het land verlaten, er vinden nog steeds schermutselingen plaats en de burgers van de stad Benghazi, waar het allemaal begon, leven in ellende.

Soedan is in 2011 uiteengevallen in twee delen doordat Zuid-Soedan zich officieel heeft afgescheiden van Soedan en een eigen staat heeft uitgeroepen die erkend is door de VN en de Afrikaanse Unie. Het land wordt sindsdien getergd door interne onrust.

In oktober 2013 wilden de Amerikaanse president Barack Obama en minister van Buitenlandse zaken John Kerry Syrië aanvallen wegens vermeend gebruik van chemische wapens, nadat er volgens Kerry “geen diplomatieke oplossing mogelijk was”. Dat werd echter voorkomen door ingrijpen van de Russische president Vladimir Poetin, die voorstelde dat de Verenigde Naties het beheer van de chemische wapens van Syrië zouden overnemen. Nadat het voorstel door de Syrische president Basjir Assad werd aanvaard en door de Veiligheidsraad van de VN werd aangenomen, trokken de Amerikanen hun plannen voor luchtaanvallen op de troepen van Assad terug.

Niettemin is het land door de burgeroorlog, die ontstond nadat door de VS en Saoedi-Arabië bewapende milities uit Lybië naar Syrië trokken, de facto uiteengevallen. Staatkundig herstel van Syrië in de oude vorm is ondenkbaar. De meest waarschijnlijke oplossing is een rompstaat met een democratisch bestuur, waarin Assad de macht moet delen en moet accepteren dat het noorden autonoom wordt of deel gaat uitmaken van een Koerdische staat.

Libanon staat nog overeind, Somalia ook, hoewel de VS met enige regelmaat beperkte aanvallen op het land doen in de vorm van bombardementen met onbemande vliegtuigen en operaties door special forces.

In Soedan heeft in 2011 het zuiden zich afgescheiden en een onafhankelijke staat uitgeroepen onder de naam “Zuid-Soedan”. De VS hebben het land sinds 1998 niet meer gebombardeerd, maar er zijn in 2009 en 2011 bombardementen uitgevoerd die worden toegeschreven aan bondgenoot Israël.

Het belangrijkste land op het verlanglijstje van de neoconservatieven is natuurlijk Iran. Maar ondanks herhaaldelijk aandringen door neoconservatieven in de VS, is het niet gelukt een aanval tegen Iran op te zetten. Momenteel helpt Iran tegen Islamitische Staat en is een aanval op korte termijn niet waarschijnlijk, tenzij Israël besluit om de Derde Wereldoorlog te beginnen.

In Moskou is het lijstje van Clark natuurlijk ook bekend. En Moskou heeft besloten om een streep in het zand te trekken. Rusland kan zich niet veroorloven om al zijn voormalige bondgenoten in het Midden-Oosten te verliezen. En om toe te zien hie de VS een te grote grip op de oliereserves in de regio krijgen.