De Russische bard Pavel Kasjin (Павел Кашин) roept in zijn lied ‘Mensen’ (Люди) een beeld op dat zo uit Nederland had kunnen komen.
Van mensen die wezenloos starend, verdoofd, als een kudde, over straat lopen en geen enkele rekening met elkaar houden. Van onverschilligheid jegens de medemens, jegens iedereen eigenlijk die men niet persoonlijk kent.
Het is iets dat je vaak opmerkt, als je door een grote stad loopt – en soms in dorpen- als je tenminste de moed hebt om het waar te nemen. Een bijna fanatieke desinteresse in de medemens, gekoppeld aan een viscerale onverdraagzaamheid jegens die mensen, die wèl rekening houden met hun medemensen. Desinteresse en afgunst als bindmiddel, Nederland als geatomiseerde samenleving.
Pavel Kasjin zingt een lichtvoetige, vriendelijk spottende frase, die precies weergeeft wat je voelt, als je door een dergelijke menigte waadt. Of zo’n menigte zijlings voorbij ziet buffelen, als een kudde op weg naar een drinkplaats.
“Waarom lijken al die mensen”, zingt de dichter, “toch zo op mensen?”
Subtiel. Want als ze lijken op mensen, zijn het eigenlijk geen mensen. Want je kunt niet lijken op iets dat je bent. Dat ben je gewoon.
Je kunt alleen lijken op iets dat je niet bent. De dichter wijst dus, gebruik makend van zijn dichterlijke vrijheid, op de onmenselijkheid, waarin de moderne mens zich lijkt te hullen, zodra hij onbewust opgaat in een menigte. Op dat moment wordt de moderne mens onderdeel van een kudde en gedraagt zich als een dier, niet meer als een mens.
Кашин gaat verder.
Почему все эти люди = Waarom lijken al die mensen Так похожи на людей? = Toch zo op mensen? Почему они не любят = Waarom houden ze niet van mensen Тех, кто любит всех людей? = Die houden van mensen?
Dat klopt. Als onverschilligheid en desinteresse eenmaal wijd verbreid zijn en degenen die deze eigenschappen hebben aangenomen zich gedragen als een kudde, dan worden ze vanuit dat kudde-instinct vijandig tegen diegenen die wèl rekening houden met hun medemensen.
Кашин volgt de vergelijking die hij gemaakt tot het einde en stelt dat “de mensen” niet houden van Degene die over het Water loopt.
Почему они не терпят = Waarom dulden ze geen mensen Почему они не любят = En houden ze niet van mensen Тех, кто терпит, тех, кто любит = Die mensen dulden en van mensen houden? Тех, кто ходит по воде? = En van Hem die over het water liep?
Jezus Christus predikte immers de liefde voor heel de mensheid. Die universele liefde wordt pas mogelijk, als de mensen niet meer afgeleid zijn door hun dierlijke aandriften, maar die overwinnen en op momenten in hun leven, waarin het erom gaat, elkaar als spirituele wezens herkennen. Hun medemens zien, zoals hij werkelijk is.
Alleen wie werkelijk zichzelf is, kan de ander zien voor wie hij werkelijk is. Alleen als de mens zich bevrijdt van de ketenen van onwetendheid, onreinheid en angst, kan hij zien wie de ander is.
Dat is de inwijding van het leven.
En zien wie iemand werkelijk is, is een daad van liefde.
Net als je denkt dat het niet erger kan met de pornografische vergiftiging van de kinderziel in het Nederlandse onderwijs, komt er een nieuw ‘hoogtepunt’. Leerlingen van 3vwo op het OLZ kregen vrijdag 27 september 2019 als huiswerk een verhaal mee, waarin plastisch wordt beschreven hoe een man twee ‘bolussen’ opeet die net door twee honden gelegd zijn.
De docent Nederlands had dat verhaal uitgekozen om als huiswerk mee te geven aan de leerlingen. De opgave luidde om het pornografische tafereel te ‘analyseren’. Een moedige leerling weigerde, maar de docent(e) dreigde prompt met een 1.
Het kind dat weigerde, vertoonde als enige in de klas een gezonde reactie. Het vergt moed om tegen het gezag in te gaan en als enige een daad van verzet te plegen.
Het verhaal is te walgelijk voor woorden en ik worstel met de wijze waarop ik het aan U moet voorhouden, maar het is ook geen optie om deze nieuwe aanslag op de kinderziel te verzwijgen, want daarvoor is hij te ernstig.
Het verhaal is van de ‘schrijfster’ Manon Uphof een heeft de even passende, als vulgaire titel ‘Poep’.
Dit soort ziekelijke fantasieën – van een mens die een hondendrol opeet – kunnen slechts sadisten of satanisten bekoren, en dan ook nog slechts een minderheid van dat uitschot.
Het is het soort fantasie dat U kunt lezen in Justine of Honderd dagen van Sodom van Markies de Sade.
Ik heb de smerigste passages hieronder als afbeelding toegevoegd, maar ik heb er alle begrip voor, als U die overslaat en ik excuseer me voor de reproductie.
Maar hebt U vooral ook medelijden met de kindjes die dit soort taferelen regelmatig door hun ethisch verziekte en moreel verdorven docenten voorgehouden krijgen.
Iemand met de leerplicht in de hand dwingen om iets walgelijks te doen is in wezen een poging tot psychisch misbruik, natuurlijk.
De sector heeft geen zelfreinigend vermogen.
Het onderwijs is zo diep gezonken dat nu zelfs beelden uit de allerdiepste onderbuik van de samenleving aan opgroeiende kinderen gepresenteerd worden.
We moeten nieuwe scholen oprichten. Zonder overheidsbemoeienis. Zonder overheidsfinanciering. Een school waar onze kinderen niet met leugenachtige linkse ideeën worden geïndoctrineerd, waar niet alle ellende van de wereld over hen wordt uitgestort en waar ze gevrijwaard blijven van de walgelijke beelden die linkse docenten hen voorschotelen in hun jaloerse strijd tegen de onschuld van de ziel van het kind, puur omdat die niet zo verdorven is als die van henzelf.
Vremja (= tijd), het journaal van de grootste Russische televisiezender, Pervyi Kanal (Channel One), besteedt in het bulletin van 21 uur van 12 augustus 2019 aandacht aan de dood van de Amerikaanse miljardair Jeffrey Epstein. Die zou zijn omgekomen door ophanging in een gevangenis in New York, in afwachting van zijn herberechting voor tientallen gevallen van pedofilie en mensenhandel.
Vremja noemt Epstein ‘de man die te veel wist’, gezien alle grote namen in zijn adresboekje, – je zou bijna zeggen, zijn ‘Rolodex’ – en noemt zijn vermeende zelfmoord ‘raadselachtig’.
Het journaal karakteriseert de dood van Epstein als de ‘dramatische finale’ van het leven van de ‘bescheiden wiskundeleraar’ die zich opgewerkt had tot ‘wolf van Wallstreet’. Vremja toont fragmenten van interviews met Michelle Licata, Virginia Roberts en Courtney Wild, slachtoffers, die verklaarden dat zij als meisjes van 14-15 jaar oud door Epstein en zijn high society gasten waren misbruikt.
Vremja bericht verder dat Epstein, in ruil voor strafvermindering, bereid zou zijn geweest om een verklaring af te leggen over ‘zeer invloedrijke lieden’. Het journaal interviewt een journaliste van de Miami Herald, de mainstream krant die na de onafhankelijke internet-publicist Mike Cernovic de belangrijkste rol heeft gespeeld in de berichtgeving die heeft geleid tot de herberechting van Epstein.
Vremja laat de conservatieve Afro-Amerikaanse komiek Terrence K. Williams aan het woord die, ere wie ere toekomt, een maand geleden had voorspeld dat Epstein zou worden verzelfmoord. Williams stelt je je onmogelijk kunt ophangen, als je onder suicide watch (zelfmoordpreventie) staat. “Je kunt jezelf toch niet met een servetje ophangen?”, vraagt Williams zich af.
Vremja meldt verder dat er geen video-opnames van de zelfmoord zijn, omdat de camera’s niet gefunctioneerd zouden hebben, dat Epstein ondanks zijn eerdere zelfmoordpoging twee weken geleden, alleen en zonder celmaat in een cel geplaatst was en dat er, officieel wegens personeelsgebrek, geen adequaat toezicht op hem was gehouden.
De correspondent van Vremja laat vervolgens in New York een discrete club zien, waar Epstein ook gasten ontving, en vertelt dat Epstein ook in Florida, alsmede aan boord van zijn privé-vliegtuig, passend bijgenaamd ‘Lolita-express’, gastvrij allerlei gasten onthaalde.
Vremja noemt bij naam celebrities als Woody Allen, Prince Andrew, Tony Blair en Bill Clinton, die tenminste 26 keer op de Lolita-express meegevlogen heeft.
Kortom, u ziet bij Vremja alles wat u op het NOS-journaal niet te zien krijgt.
Als we de resignation speech Theresa May bekijken, zien we oprechte emotie bij het uitspreken van een tekst die in alle opzichten precies het tegendeel van de waarheid is.
Bijna de gehele toespraak is een leugen. May speelt haar rol tot aan het einde.
De tekst komt niet voor uit innerlijke leugenachtigheid, – zoals bij linkse politici het geval is, die oprechte emoties koppelen aan leugenachtige ideeën -, maar uit haar ambitie om de tweede vrouwelijke premier van Groot-Brittannië te worden en haar bereidheid om haar ziel en zaligheid voor dat ambt te offeren.
“Ever since I first stepped through the door behind me as Prime Minister, I have striven to make the United Kingdom a country that works not just for a privileged few, but for everyone.”
Dat is precies het tegendeel van wat May gedaan heeft: zij heeft haar positie te danken aan haar connecties in de City of London. Zij is de belichaming van de Britse klassenmaatschappij.
“And to honour the result of the EU referendum.”
Brexit uitvoeren had zij op dag één kunnen doen, door onmiddellijk uit de Europese Unie te stappen of door artikel 50 aan te spreken en uit de EU te stappen. Het voorbeeld is voorhanden: de vreedzame ontvlechting van Tsjechië en Slowakije op 1 januari 1993. De Tsjechen wilden niet, maar respecteerden de wil van de Slowaken. Beide partijen sloten een reeks bilaterale verdragen en binnen enkele weken was het gedaan. May had, als ze het niet direct, maar gefaseerd had willen doen, haar land binnen drie maanden uit de Europese Unie kunnen halen.
Maar dat heeft zij niet gedaan. Zij is gaan onderhandelen over iets dat al lang beslist was en heeft dat bewust halfslachtig gedaan, omdat ze zelf helemaal niet uit de Europese Unie wilde.
“I feel as certain today as I did three years ago that in a democracy, if you give people a choice you have a duty to implement what they decide. I have done my best to do that.”
Precies het tegendeel heeft zij gedaan.
“I negotiated the terms of our exit and a new relationship with our closest neighbours that protects jobs, our security and our Union. I have done everything I can to convince MPs to back that deal. “
Driewerf onjuist. Ze heeft waardeloze deals gesloten. Ze heeft MP’s het gevoel gegeven dat ze zelf niet in de deal geloofde, waardoor die niet met haar mee wilden werken.
“It is, and will always remain, a matter of deep regret to me that I have not been able to deliver Brexit.”
Precies het tegendeel is waar. Ze heeft alles gedaan om de Brexit te saboteren. Ze heeft de Brexit 3 jaar lang succesvol tegengehouden. ‘To deliver Brexit’, moet hier zijn ‘to avoid Brexit’.
“For many years the great humanitarian Sir Nicholas Winton – who saved the lives of hundreds of children by arranging their evacuation from Nazi-occupied Czechoslovakia through the Kindertransport – was my constituent in Maidenhead. At another time of political controversy, a few years before his death, he took me to one side at a local event and gave me a piece of advice. He said, ‘Never forget that compromise is not a dirty word. Life depends on compromise.’ “
Wat heeft Sir Nicholas Winton te maken komt met het verraad aan het Britse volk dat May heeft gepleegd? Waarom stelt May het ondermijnen van de beslissing van van het Britse volk om uit de EU te treden op één lijn met het redden van Joodse kinderen in Tsjecho-Slowakije aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog?
“But the unique privilege of this office is to use this platform to give a voice to the voiceless, to fight the burning injustices that still scar our society.”
Als zij echt om vrouwenrechten geeft, waarom schaft zij dan de Sharia-rechtbanken in islamitische wijken in Groot-Brittannië niet af?
“I will shortly leave the job that it has been the honour of my life to hold – the second female Prime Minister but certainly not the last. I do so with no ill-will, but with enormous and enduring gratitude to have had the opportunity to serve the country I love.”
Zij heeft niet één seconde haar geliefde land gediend. Zij is van begin tot einde een pion geweest van een sinistere imperialistische agenda die vanuit de City of London in de wereld werd uitgerold.
En we mogen God op onze knieën danken, dat haar zwarte missie is mislukt.
De Franse president Emanuel Macron heeft ervoor gekozen om vandaag het leger in te zetten tegen de Gele Hesjes.
In Parijs zijn alle demonstraties verboden, behalve één in het 4e arrondissement.
Militairen van de antiterreur-eenheid Sentinel, uitgerust met automatische wapens, zijn gepositioneerd op een aantal locaties.
Het lijkt erop dat Macron de aanwezigheid van linkse knokploegen als voorwendsel heeft gebruikt om de strijdkrachten in te zetten om de orde te handhaven.
Ook elders in het land wordt gedemonstreerd, zoals bijvoorbeeld in Nice. Daar werd bleef een dame van 71 gewond achter na een charge van de oproerpolitie.
Het kan nu alle kanten opgaan. Het is mogelijk dat de vlam in de pan slaat. Het is mogelijk dat de opstand weg lijkt te ebben.
Maar dat is hoe dan ook slechts tijdelijk. De onvrede is verspreid over alle lagen van de Franse samenleving en kan slechts worden weggenomen door constitutionele hervormingen.
Het aftreden van Macron is daar uiteraard een voorwaarde voor.
Nu wordt Frankrijk omgevormd tot een politiestaat, compleet met militairen op straat. Puur om een ijdele president in het zadel te houden. Ce n’est pas la peine!
Vorig weekend – week 18 – zijn Nederlandse linkse knokploegen gesignaleerd bij de demonstraties van de Gele Hesjes.
De Nederlandse linksradicalen versterken de Franse ‘Black Blocs’, die grof geweld gebruiken tegen zowel de politie, als de Gele Hesjes.
De linkse knokploegen zijn tot nu toe merkwaardig genoeg door de Franse politie ongemoeid gelaten. Waar de politie bij controles de Gele Hesjes standaard alles afneemt, van gasmaskers tot zonnebril en lunchpakket, duiken de linkse knokploegen midden in de demonstraties op met ijzeren staven en ander primitief wapentuig.
De links-fascisten hebben enkele weken geleden Vincent Lapierre aangevallen.
Daarvoor hadden ze Thibault al te pakken genomen. De politie deed uiteraard niets.
Nu keren de links-fascisten zich echter tegen de politie.
Dit in tegenstelling tot de Gele Hesjes, die tot nu toe in grote lijnen geprobeerd hebben om de de politie-agenten aan hun kant te krijgen. Dat zijn immers burgers van de Franse Republiek die dezelfde grieven hebben als wij, zo redeneren de Gele Hesjes.
Dat verklaart de welhaast bovenmenselijke zelfbeheersing van de Gele Hesjes. De Franse politie heeft 20 demonstranten een oog uit geschoten, eenzelfde aantal hesjes heeft ledematen verloren, er zijn 200 zware gewonden gevallen en inmiddels in totaal 2000 gewonden.
Als u ziet hoe de Franse politie bejaarden vloert, met rubberen kogels op ooghoogte schiet, vrouwen aan hun haar over de grond sleept, een gehandicapte man uit zijn rolstoel trekt, stelselmatig demonstranten insluit en met traangas bestookt, dan begrijpt u dat de Gele Hesjes een enorme zelfbeheersing aan de dag hebben gelegd.
Het had makkelijk kunnen escaleren tot een lynchpartij, maar dat is niet gebeurd.
En nu exporteert Nederland zijn Volkerts naar Parijs..
Vandaag presenteren we u een voorbeeld van ‘citizen journalism’ in de vorm van een reportage van Thibault op Le Média pour Tous van Vincent Lapierre. Thibault maakt zonder enige ervaring als journalist een interessante en amusante momentopname van de prestigieuze ‘Salon International d’Agriculture’, die jaarlijks in Parijs wordt gehouden.
Achtergrond
Thibault is een 23-jarige Franse werknemer die op 12 januari 2019 door Vincent Lapierre uit de menigte werd gepikt tijdens een demonstratie van de Gele Hesjes. Hij bleek goed overdachte opvattingen en observaties te hebben over de toestand waar Frankrijk zich in bevond, hoe die in de loop van de afgelopen 60 jaar was ontstaan en waarvoor de Gele Hesjes demonstreerden en wist dat op welsprekende wijze te formuleren.
Toen het punt ter sprake werd gebracht dat de Gele Hesjes maar ‘sociale parasieten’ zouden zijn, reageerde Thibault met de opmerking dat de échte sociale parasiet president Emanuel Macron was. “Ik word betaald door mijn bazin. Macron wordt betaald door mij [als belastingbetaler]. In zekere zin is hij mijn hoertje.”
De reportage van Vincent kreeg al snel honderdduizenden views en Thibault werd tot zijn verbazing op straat herkend en aangesproken.
De gevestigde media reageerden onmiddellijk, uiteraard met de bedoeling om de populariteit van een potentiële nieuwe ster van de sociale media in de kiem te smoren.
Het programma ‘Le Quotidien avec Yann Barthez’ van TF1 flanste op 13 januari een documentaire in elkaar, waarin Thibault werd neergezet als ‘lid’ van ‘een extremistische organisatie’. Geheel in lijn met de instructies van het Elysée om de Gele Hesjes – nadat de poging om ze als Russische agenten neer te zetten niet was aangeslagen – af te schilderen als ‘homofoob’ en ‘antisemitisch’, oftewel fascistisch.
Als verzachtende omstandigheid ten aanzien van de sympathieke presentator Yann Bartez moet worden opgemerkt dat de onzichtbare media-eigenaren een brunette hadden opgetrommeld om het vuile werk in de uitzending te doen, een journaliste die zich kennelijk graag omhoog wilde werken teneinde geld en roem te verwerven in de wereld van de gevestigde media.
Eerst werd een fragment uit 2013 getoond, waar Thibault meeliep in een demonstratie tegen abortus, althans voor het recht van artsen om te weigeren om zwangerschappen onderbreken, als zij daar om religieuze redenen bezwaar tegen hebben. Daarna toonde het TV-programma het ‘Hart van de Vendée’ – le coeur vendéen – met opschrift ‘Dieu le Roi’ dat Thibault droeg bij de demonstratie van de Gele Hesjes in januari 2019.
Vervolgens – en hier zit de aanwijzing vanuit het Élysée – toonde het programma beelden van Civitas, een conservatieve katholieke organisatie die het Hart van de Vendée draagt, omdat de provincie Vendée tijdens de Franse Revolutie de koning trouw was gebleven (en daarvoor moest betalen met een mini-genocide die meer dan 110.000 slachtoffers heeft gekost).
De Vendée is dus symbool voor het martelaarschap van de slachtoffers van wat men mag noemen de ‘donkere zijde’ van de Franse Revolutie: het centralisme, het atheïsme en de afschaffing van de onafhankelijkheid en taalrechten van de historische Franse regio’s.
Daarop debiteerde het TV-programma 4 leugens:
1 – Het Hart van de Vendée is het exclusieve symbool van Civitas
2 – Civitas is een ‘fundamentalistische’ katholieke organisatie
3 – Thibault is lid van Civitas
4 – Thibault is dus lid van een extremistische groepering.
Deze leugens werden gedistribueerd aan miljoenen Franse burgers die het programma bekeken.
Vincent bood Thibault daarop de gelegenheid om zichzelf te verdedigen tegen deze clusterbom, die de Franse captains of industry die Macron aan de macht geholpen hebben via de regeringsgetrouwe media zojuist vanuit grote hoogten op zijn reputatie hadden afgeworpen.
Hij deed dat met verve en excuseerde zich tegenover ‘de prostituees’ die het als kwetsend hadden ervaren om ‘voor Macron uitgemaakt te worden’.
Hij vertelde dat (1) het Hart van de Vendée een 500 jaar oud symbool is dat staat voor de historische regio van de Vendée en niet geclaimd kan worden door een enkele organisatie, zoals Civitas, (2) er verschil is tussen een conservatieve katholieke organisatie die inderdaad tegen het homo-huwelijk is en het fascisme van Benito Mussolini, (3) hij geen lid was van Civitas en de naam van die organisatie pas door de uitzending van Quotidien had vernomen en (4) de standpunten die hij had en de idealen die hij koesterde duidelijk zijn uitgesproken en geen enkele overeenstemming hebben met de ideologie van het fascisme.
Gelukkig voor Thibault werd zijn repliek meer dan een half miljoen maal bekeken, waardoor de karaktermoord door TF1 mislukte.
Het is trouwens in Frankrijk niet ongevaarlijk om iemand voor fascist uit te maken, want er schuimen zelfverklaarde ‘anti-fascistische’ knokploegen rond die de methodes van de fasci di combattimento gebruiken en iedereen die niet links genoeg is, proberen op te sporen en, naar goed fascistisch gebruik, in elkaar te rammen.
Vincent Lapierre is zelf ook al te pakken genomen door deze ‘Black Blocks’ tijdens een reportage over de Gele Hesjes (vanaf 08:26). Dit terwijl Lapierre – die deels van Venezolaanse afkomst is – nota bene sympathie heeft geüit voor de sociale hervormingen van Hugo Chavez.
Enkele weekenden later werd Lapierre trouwens door de politie uit een reportage over de Gele Hesjes geplukt, gefouilleerd, gearresteerd en 24 uur lang vastgehouden, omdat hij een wettelijk toegestane spray droeg om zich te verdedigen tegen een mogelijke nieuwe aanval op zijn persoon door de linkse Zwarthemden.
Le Salon d’Agriculture
Thibault werd dus door Vincent gevraagd om een reportage voor hem te doen op de Landbouwbeurs in Parijs. De reportage heeft een uitstekende Engelse ondertiteling en kreeg in drie dagen tijd meer dan 100.000 views.
Thibault is in zijn element. Hij probeert eerst grote bedrijven als MacDonald, Danone en Soignon te interviewen, maar die gaan op zoek naar de perswoordvoerder (MacDo en Danone), willen niet gefilmd worden (MacDo), geven alleen interviews als de vragen vooraf schriftelijk worden ingeleverd (Soignon) of helemaal niet.
Een opmerkelijke houding voor bedrijven die zichzelf en hun producten komen presenteren.
Vervolgens interviewt hij een boer uit de Pyreneeën die het runderras Gasconne aanprijst en stuit hij op een beursstand uit Mali met een dame die vertelt dat de Malinezen en de Afrikanen in het algemeen kleine bedrijfjes oprichten die ze willen laten groeien en graag willen leren van de grote Europese, Amerikaanse en Chinese concerns die op de Afrikaanse landbouw- en veeteelt-markt aanwezig zijn, maar niet door hen willen worden opgeslokt.
Zo heeft Thibault de hand gereikt aan een Afrikaanse PR-medewerkster voor de Landbouw, die in feite op één lijn zit met de Gele Hesjes, als het gaat om liefde voor de locale economie en verzet tegen de minder goede gevolgen van het globalisme. En een interessant model neerzet voor economische ontwikkeling, waarbij grote bedrijven kleine bedrijven helpen om te groeien, in plaats van hen op te vreten.
Daarna licht een bezoekster de problemen toe van beginnende agrarische ondernemers die moeite hebben om aan landbouwgrond te komen. Dat is vanwege de schaarste aan landbouwgrond. Zelfs succesvolle landbouwbedrijven die willen uitbreiden hebben dat probleem, dus u kunt zich voorstellen hoe dat is voor jonge ondernemers die een agrarisch bedrijf willen beginnen in hun geboortestreek.
Bij de propaganda-stand van de EU weigeren de voorlichters om commentaar te geven op het Europese landbouwbeleid, dat voor sommige Franse producenten funest uitpakt. Sterker nog, ze praten helemaal niet met de pers en zwaaien met een folder met drie in Berlijn gevestigde persvoorlichters, een kans voor open goal die Thibault natuurlijk niet mist.
Vervolgens wijst de boer uit de Pyreneeën erop dat Frankrijk de normen van de EU strikter opvolgt, dan landen als bijvoorbeeld Spanje, die hun vlees daardoor goedkoper op de Franse markt kunnen brengen dan de Franse boeren, die daardoor failliet gaan.
Tenslotte legt een snoepverkoper het perverse proces uit dat er door de EU subsidies aan snoepproducenten in Oost-Europa gegeven worden, die daardoor goedkoper produceren dan de Franse producenten. Gevolg: Franse ondernemers verplaatsen hun productie naar Oost-Europa en die banen verdwijnen met hen uit Frankrijk.
Zo ziet u dat een willekeurige burger van 23 zonder enige journalistieke achtergrond, althans voor zover wij weten, een voortreffelijke impressie aflevert over een cruciaal evenement, met daarin interessante informatie, een subtiel stukje context en direct contact met kleine zelfstandigen uit de Franse samenleving.
Dat bovendien met een gezonde dosis humor, in tegenstelling tot de teneur van de mainstream media tegenover de Gele Hesjes, die maar al te vaak met onzuivere middelen proberen om de beweging in een kwade reuk te zetten, terwijl de overgrote meerderheid van de Fransen de beweging niet alleen steunt, maar ook nog dezelfde grieven en dezelfde eisen heeft.
Kortom, een mooi voorbeeld van citizen journalism!
Week 18 van de volksopstand van de Gele Hesjes biedt de Franse samenleving een vreedzame uitweg uit de crisis die haar al sinds november 2018 in zijn greep houdt.
De Gele Hesjes hebben voor het aanstaand weekend van 16 en 17 maart een extra grote mobilisatie aangekondigd, die samenvalt met het einde van het ‘nationale debat’ dat de regering heeft gehouden over de hervorming van het land. Dat debat wordt door de Gele Hejses gezien als een afleidingsmanoeuvre, omdat president Emanuel Macron niet rechtstreeks met de Gele Hesjes in gesprek gegaan is en hun eisen inhoudelijk niet of nauwelijks aan bod zijn gekomen.
De opening die is ontstaan is te danken aan de vreedzaamheid en vastberadenheid van de meerderheid van de Gele Hesjes die onvermoeid en gesteund door de meerderheid van de Franse bevolking zijn blijven demonstreren voor directe democratie en constitutionele hervormingen.
13.095 rubberen kogels
Zij hebben daarmee een golf van politiegeweld over zich afgeroepen, waardoor de arrogantie van de macht zichtbaar werd. Staatssecretaris van Binnenlandse zaken Laurent Nunez verklaarde op 7 maart dat de Franse politie sinds het begin van de demonstraties 13095 rubberen kogels heeft afgevuurd en er 2200 gewonden zijn gevallen. .
Er zouden meer dan 80 onderzoeken lopen naar excessief politiegeweld, maar het politiegeweld woedt gewoon voort, zoals bijvoorbeeld dit weekend in Quimper, waar een Geel Hesje door de politie met 5 tegen 1 tegen de grond gewerkt werd en vervolgens uitgebreid geschopt en geknuppeld. Dat is te zien op de Twitter-account van David Dufresne, die getoond wordt op RT France. Dus ondanks die lopende onderzoeken zijn de instructies van de politie-agenten niet effectief gewijzigd.
Open brief oogartsen
Op zondag 10 maart publiceerde Le Journal de Dimanche een open brief van 35 oogartsen met het verzoek aan president Emanuel Macron om een moratorium af te kondigen op het gebruik van rubberen kogels, omdat dit wapen ‘dikwijls ongeneeslijke beschadigingen’ aan het oog veroorzaakt. Tenminste 22 Fransen hebben tot nu toe door dit wapen een oog verloren. Dat komt omdat de politie instructies heeft om ermee op hoofdhoogte te mikken. De medische specialisten hadden besloten tot publicatie van hun brief, nadat zij geen reactie van het de president hadden mogen ontvangen.
VN worden wakker
Ook de Verenigde Naties hebben, nadat ze 5 maanden lang opvallend stil waren, een standpunt ingenomen ten aanzien van de gewelddadige repressie van de vreedzame elementen van de beweging. De Hoge Commissaris voor Mensenrechten, mevrouw Michelle Bachelet (Chileense, ondanks haar Frans klinkende naam) riep Frankrijk op 6 maart op om ‘de dialoog te zoeken” met de Gele Hesjes en een ‘diepgaand onderzoek’ in te stellen naar ambtsmisbruik en excessief geweld van de Franse politie tijdens de demonstraties van de Gele Hesjes.
Als gematigd socialiste en voormalig president van Chili (2006-2010 en 2014-2018) weet Bachelet alles van een gewelddadige reactie van een repressief regime tegen een opkomende hervormingsbeweging. Elke Chileen weet nog hoe in Chili de (te) linkse Salvador Allende werd verjaagd door de (te ) rechtse Augusto Pinochet en het land vervolgens in een militaire dictatuur verzeild raakte. Chili heeft nog het geluk gehad dat de militaire dictator Pinochet vrijwillig is teruggetreden, waardoor het land niet uit elkaar is gevallen en het relatief zelfs goed doet in Latijns-Amerika.
Zij blijkt mede door die ervaring goed aan te voelen, wat de vreedzame meerderheid van de Gele Hesjes beweegt: “In Frankrijk protesteren de Gele Hesjes tegen wat zij beschouwen als hun uitsluiting uit het economische leven en van deelname aan publieke aangelegenheden”, aldus de Hoge Commissaris.
Media als afdeling communicatie van de regering
Een tweede fenomeen dat door de vastberadenheid van de Gele Hesjes aan het daglicht is getreden, is de partijdigheid van de media. Terwijl de meerderheid van de Franse bevolking de Gele Hesjes steunde en nog steeds steunt, schilderden en schilderen de verschillende gevestigde media – met name televisiezenders en dagbladen – de beweging af als extremisten van linkse of rechtse snit. Zij laten bijvoorbeeld een groepje plunderaars zien, maar niet Gele Hesjes die winkels beschermden tegen plundering. Zij tonen 15 herrieschoppers op een demonstraties, maar niet de duizenden vreedzame demonstranten.
Meer dan de helft van de Fransen meent dat de media een onjuist beeld hebben gepresenteerd van de demonstraties van de Gele Hesjes.
Op zich is veel van wat de media tonen juist, maar zij liegen door weglating. Zij tonen niet of nauwelijks de beelden van situaties, waarbij de politie de partij is die zonder geldige reden traangas en rubberen kogels tegen de demonstranten inzet. Die gevallen zijn uitgebreid gedocumenteerd op de social media, maar tot nu toe alleen te zien bij de alternatieve media op internet of bij RT France.
Dat geldt helaas ook voor een groot deel van de Nederlandse media. Als nu.nl schrijft dat de Gele Hesjes de politie bekogelden en de politie reageerde met traangas en rubberen kogels, weet u op basis van ervaring dat er een kans van 70% is dat dit bericht is overgenomen van een persbureau en dat u op de social media bewijs kunt vinden dat de demonstranten óf helemaal niets gegooid hebben óf pas zijn gaan gooien nadat de politie het geweld had geïnitieerd.
Het eindresultaat is dat de beeldvorming van de gevestigde media toch wel haaks staat op de realiteit, waarvan u zich kunt vergewissen, als u zelf het juiste bronmateriaal op internet verzamelt. Er is dus naast directe democratie, waarmee het volk kan gaan bijdragen aan het maken van beleid, ook een ‘democratisering’ van de media nodig, waarbij ‘citizen journalists’ er zelf op uit trekken, reportages maken en die op internet publiceren.
De gevestigde media kunnen nog honderd jaar voortbestaan, maar het is belangrijk dat er daarnaast onafhankelijke journalistiek ontstaat. Die twee kunnen parallel naast elkaar bestaan en concurreren om kijkers, lezers en financiering.
Frankrijk geeft Europa hoop
Als deze ontwikkelingen van democratisering van de politiek & media en herstel van soevereiniteit zich doorzetten, is er een kans dat ook de ideologische en geopolitieke tegenstellingen tussen de landen zullen afnemen.
In Frankrijk zal zeker een hervorming van de grondwet plaatsvinden. Goedschiks of kwaadschiks. Dat is nu eenmaal de dynamiek die uit de vastberadenheid van de beweging van de Gele Hesjes valt af te lezen.
Het land is bezig zichzelf op te richten en opnieuw uit te vinden. Het doet dat in zijn worsteling met centripetale en nihilistische krachten als het geleidelijke verlies van soevereiniteit aan de Europese Unie en het verlies van banen aan lage loonlanden. Frankrijk zal al deze tegenslagen overwinnen en weer een voorbeeld voor Europa worden.
Een nieuwe misselijkmakende trend doet zijn intrede in het middelbaar onderwijs in Nederland, namelijk het ‘Steward’-systeem.
Zoals lezers van dit blog weten, vormen zowel het lager, als het middelbaar onderwijs in Nederland het exclusieve domein van linkse en extreem-linkse fanatici. Links heeft in de jaren ’70 de meerderheid verworven in het onderwijs en in de decennia daarna – net zoals in de echte DDR – alle niet-linkse meningen, opvattingen en collega’s in de sector uitgeroeid.
Met heeft in de Nederlandse Onderwijs-DDR met zachte middelen gedaan wat Stalin met harde middelen deed in de kampen van de Goelag en de executie-kelders van de Loebljanka: het uitroeien van andere meningen en andersdenkenden.
Doordat dit met succes gedaan is – en het 90% van de ouders niks kan schelen of hun kinderen gehersenspoeld worden of niet – is het onderwijs verworden tot een laboratorium voor social engineering, waarin de linkse onderwijs-taliban proberen om kinderen van niet-linkse, christen-democratische en liberale, ouders om te vormen tot gehersenspoelde linkse burgers (en kiezers uiteraard).
Veel social-engineering projecten worden gemaskeerd als anti-pestmethodes. Deze bieden een gelegenheid om het idee dat de crimineel niet slechter is dan het slachtoffer (omdat de crimineel slachtoffer is van uitbuiting door de onderdrukkende klasse) te verspreiden. Dat gebeurt in de vorm van de Kanjer-training, de Regenboogtraining en nog 59 andere bekende antipest-methodes. Daarin wordt het verschil tussen de pestkop en het slachtoffertje gebagatelliseerd, dan wel ontkend. Terugduwen of terugslaan is even erg als iemand voor zijn bek slaan. Misdrijven worden goedgepraat en zelfverdediging wordt afgeleerd.
Nu is er echter iets nieuws. De laatste versie van de hersenspoeling lijkt rechtstreeks te zijn overgenomen uit de DDR, en wel in de vorm van het institutionaliseren van van het klikken en van verklikkers.
De partijleiding, pardon, het schoolbestuur, benoemt enkele leerlingen tot ‘stewards’. Hun taak is om tijdens de pauzes te patrouilleren door de wandelgangen en in publieke ruimtes. Als zij afval zien liggen op de grond, sommeren zij de dichtst bijzijnde medeleerling om het op te rapen (zelf rapen ze het niet op). In de meeste gevallen is het afval niet neergelegd door de leering die er op dat moment toevallig langs loopt. Als die leerling echter weigert, vraagt de ‘steward’ leerlingen rondom de aangesproken leerling, wat de naam is van de aangesproken leerling die zojuist heeft geweigerd om andermans rommel op te ruimen.
De andere leerlingen zijn verplicht om die naam te geven, waarna de ‘steward’ die op een briefje schrijft dat na de patrouille aan de partijleiding, pardon, aan schoolleiding wordt overhandigd. Die laat het kind nablijven op school (zodat het in het donker alleen naar huis moet terugfietsen, trouwens).
Even schematisch: leerling A dwingt leerling B om afval op te rapen (en in de prullenbak te doen) dat door leerling C is neergegooid.
De persoon die verantwoordelijk is voor de overtreding (C) blijft onbestraft, terwijl de persoon die de overtreding niet begaan heeft (B) de verantwoordelijkheid ervoor op zich moet nemen en het geheel wordt afgedwongen door een soort Volkspolizei (A) die de sociale omgeving van B aanzet, als B dat weigert, om de naam van B te vertellen. Daarna wordt B bestraft met een vrijheidssanctie. Leerlingen D, E en F moeten dus de naam van leerling B verklikken, zodat A hem kan verlinken aan de leiding.
Iedereen die ook maar een beetje gezond verstand heeft en een minimum aan gevoel voor rechtvaardigheid heeft, weet dat dit systeem de leerlingen tegen elkaar uitspeelt, de verantwoordelijkheden verkeerd neerlegt en afbraak doet aan het vertrouwen in elkaar.
Precies, zoals in de DDR en de andere Oost-Europese linkse dictaturen tussen 1948 en 1989. Maar nu in 2018.
Mijn co-auteur Marcel van Hamersveld en ik hebben in 1998 het boekje Messianisme zonder Mededogen. Het communisme, zijn aanhangers en zijn slachtoffers gepubliceerd, waarin wij wilden afrekenen met de schaduw die het communisme in het Westen had achtergelaten, in het geestesleven in het algemeen en in bepaalde maatschappelijke sectoren in het bijzonder.
Wij hebben destijds, als twee van de luttele vrijheidslievende jonge intellectuelen die wat voor hun land over hadden, gedaan wat wij konden. Marcel is zelf nog het onderwijs in gegaan en daar later weggepest. Hij geeft nu in Berlijn rondleidingen in de voormalige Stasi-gevangenis Höhenschönhausen. We hebben wel wat effect gehad met ons boekje, maar in de onderwijssector was het niet voldoende om ook daar de ‘Berlijnse Muur’ te doen vallen.
Het onderwijs kan van niet binnenuit hervormd worden. De sector is te zeer van de werkelijkheid geïsoleerd. Er zijn geen levensbeschouwelijke checks and balances meer. Alles is links, extreem-links. Begrippen als vrijheid, verantwoordelijkheid en billijkheid zijn er uitgeroeid. De sector moet van buitenaf opengebroken worden – gedesovjetiseerd – en de financiering voor linkse Orwelliaanse social engineering projecten moet worden ingetrokken. En uiteraard moet de inspectie afgeschaft worden en de controle weer bij de ouders worden neergelegd. Per slot van rekening zijn het hun kinderen. En zij hebben nooit een contract getekend, waarin zij hun kinderen ter beschikking stelden voor totalitaire maatschappelijke experimenten.
